Heretic 2 (1998, Raven Software)

Η ιστορία του βιντεοπαιχνιδιού όπως την έζησα και την έγραψα

Μία μυστηριώδης πανούκλα έχει γεμίσει την γη του Parthoris, μετατρέποντας τους μισούς ανθρώπους σε αιμοδιψείς τρελούς και σκοτώνοντας  τους άλλους μισούς. Ο Corvus, ο ήρωας του παιχνιδιού αναγκάζεται να φύγει από την πατρίδα του, το Silverspring (Ασημένια άνοιξη), αφού δέχεται την επίθεση των μολυσμένων από την πανούκλα.

Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του ο Corvus βρίσκει έναν από τους επτά τόμους δύναμης. Οι τόμοι δύναμης ήταν κάποτε επτά νέες γυναίκες που κατείχαν την σοφία και την γνώση της ανώτερης μαγείας. Αφού ο Corvus δεν κατάφερε να αποφύγει την μόλυνση του σώματός του από την πανούκλα, συνομιλεί με τον τόμο δύναμής του και η κοπέλα-βιβλίο του λέει ότι μπορεί να τον προστατέψει από την τρέλα ή τον θάνατο κρατώντας τα συμπτώματα της αρρώστιας υπό έλεγχο.

Όμως αυτή η προστασία δεν θα διαρκέσει για πάντα, αφού οι δυνάμεις του τόμου εξασθενούν σιγά σιγά. Άρα ο Corvus πρέπει να βρει γρήγορα μια θεραπεία τόσο για την δική του ασθένεια όσο και για τον λαό του. Ο Corvus αρχίζει ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι σε πολλούς τόπους ψάχνοντας για την θεραπεία. Τελικά, η έρευνά του τον οδηγεί στον πύργο του Morcalavin.

Ο Morcalavin, ανήκει στην φυλή των Seraph. Οι Seraph είναι οι πρόγονοι των Sidhe, της φυλής του Corvus. Οι Seraph είναι για τους Sidhe ότι και οι Ολύμπιοι θεοί για τους αρχαίους Έλληνες. Οι Seraph κατέχουν πολύ υψηλές γνώσεις μαγείας αλλά δεν τις χρησιμοποιούν για το κακό αλλά για να βοηθούν τους ανθρώπους και ειδικά τους Sidhe. Οι Seraph είναι πολύ ψηλοί και αδύνατοι σαν φυλή, το ίδιο και οι Sidhe, οι θνητοί απόγονοί τους.

Ο Morcalavin, που πια ανήκει στην ξεπεσμένη φυλή των Seraph, θέλει να κάνει τον εαυτό του και πάλι αθάνατο χρησιμοποιώντας τους επτά τόμους δύναμης κυκλικά σε έναν ναό. Όμως του λείπει ένας τόμος, ο τόμος που βρήκε ο Corvus. Αδυνατώντας να βρει τον τελευταίο τόμο δύναμης, ο Morcalavin, βιαστικά φτιάχνει έναν πλαστό, ελπίζοντας ότι το ξόρκι θα πετύχει.

Όμως το μαγικό αποτυγχάνει και ο Morcalavin (παρότι γίνεται αθάνατος) τρελαίνεται ως συνέπεια αυτής της αποτυχίας. Γίνεται αλαζόνας, εγωπαθής, κακός και κυβερνά τον κόσμο με σιδερένια γροθιά χρησιμοποιώντας τους πάντες και τα πάντα προς όφελός του. Καταπιέζει όλους τους λαούς του Parthoris. Για να επιτύχει την κυριαρχία του, δημιουργεί την πανούκλα και το απόλυτο σκοτάδι απλώνεται στον κόσμο του Parthoris.

Στον πύργο του Morcalavin, ο Corvus, αφού περνάει μέσα από φωτιά και ατσάλι πολεμώντας, φτάνει στην τελική αναμέτρηση με τον πρόγονό του, τον Morcalavin. Όλοι οι παίκτες περιμένουν ότι η μάχη θα τελειώσει με τον θάνατο του Morcalavin από το χέρι του Corvus. Αλλά η Raven Software είχε κάτι άλλο στο μυαλό της.

Ο Morcalavin είναι ήδη αθάνατος και τα χτυπήματα του Corvus μπορούν μόνο να τον καθυστερήσουν για λίγο. Υπάρχει λοιπόν ένα ελάχιστο χρονικό περιθώριο για τον ήρωά μας (όσο ο Morcalavin αναγεννιέται) να αντικαταστήσει τον ψεύτικο τόμο της δύναμης με τον δικό του ώστε το ξόρκι του προγόνου του να γίνει σωστά και έτσι να λύσει το πρόβλημα του λαού του.

Πράγματι, ο Corvus το κάνει και ακολουθεί το τελικό βίντεο του τερματισμού και ο τελικός διάλογος μεταξύ προγόνου και απογόνου:

Μ. – Προσδοκίες… είναι κρίμα όταν αυτές δεν γίνονται πραγματικότητα.

C. – Τι ξέρεις εσύ για την πραγματικότητα; Το μόνο που ξέρεις είναι να την καταστρέφεις.

Μ. – Απέτυχες Corvus, τώρα η πανούκλα που δημιούργησα θα σαρώσει όλο το Parthoris. Αυτό δεν είναι ένα τέλος αλλά μία αρχή, οι αδύναμοι θα πεθάνουν και οι δυνατοί θα διαφωτιστούν, το Parthoris θα εξαγνιστεί υπό την αρχηγία μου.

Μετά την ενεργοποίηση του σωστού ξορκιού της αθανασίας ακολουθεί ο τελικός διάλογος μεταξύ Morcalavin και Corvus:

Μ. – Corvus, η πανούκλα δεν υπάρχει πια, εσύ και όλο το Parthoris είστε πλέον υγιείς. Οι νεκροί δεν μπορούν να αναγεννηθούν, αλλά το Parthoris μπορεί να ανθίσει ξανά. Όσο εγώ θα ανεβαίνω στους ουρανούς, πρέπει εσύ να σφυρηλατήσεις το δρόμο, διορθώνοντας τα δικά μου σφάλματα.

C. – Αυτό θα το κάνω.

Syberia 1 & 2 (Ultimate Collection) PC. ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection [σύγκριση]

Syberia 1 & 2 (Ultimate Collection) PC

Για να σας δώσω μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του πράγματος θα συγκρίνω την Syberia I & II Ultimate Collection. Με την παλιότερη και πιο ποιοτική, ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection. Η τελευταία δεν πωλείται πια σε ελληνικά καταστήματα, τουλάχιστον όχι σε αυτά που συμμετέχουν στο skroutz.gr. Μπορείτε όμως να την βρείτε [ακριβότερα βέβαια] σε καταστήματα του εξωτερικού όπως το eBay και άλλα.

Πρώτα ας δούμε τι έχει η Syberia I & II Ultimate Collection. Το προϊόν αποτελείται από μία πολύ απλή θήκη χωρίς χαρτονένιο μανίκι εξτρά από πάνω. Η αισθητική του εξωφύλλου είναι αρκετά καλή χωρίς να με ξετρελαίνει κιόλας.

Ανοίγοντας την εξολοκλήρου πλαστική, διάφανη θήκη βλέπουμε μόνο ένα καλαίσθητα φτιαγμένο δισκάκι DVD. Αυτό περιέχει ένα πρόγραμμα τύπου setup που εγκαθιστά και τα 2 παιχνίδια Syberia ταυτόχρονα στον υπολογιστή μας. Επίσης έχει πανέμορφα artwork, renders, avatars. Σκίτσα δηλαδή που έφτιαξε ο ίδιος ο σπουδαίος Βέλγος δημιουργός των παιχνιδιών αυτών, ο Benoit Sokal.

Αυτά παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον αν και για να τα αποκτήσετε μπορείτε να τα κατεβάσετε από το GOG Galaxy αν αγοράσετε από εκεί το παιχνίδι.

Όμως εδώ υπάρχει μία σοβαρότατη παράλειψη. Τα σκίτσα, τα renders και τα artwork αφορούν μόνο στο πρώτο Syberia. Τα καλούδια του 2^ου Syberia που είναι πολλά και πολύ όμορφα δεν υπάρχουν στα αρχεία του DVD αυτού. Επιπλέον, δεν υπάρχει manual για τα 2 κλασικά αυτά videogames ούτε σε φυσική μορφή ούτε σε ηλεκτρονική [.pdf] μέσα στο DVD.

Η περιγραφή του σεναρίου των 2 αυτών βιντεοπαιχνιδιών – διαμαντιών στο πίσω μέρος της συσκευασίας είναι ικανοποιητική αλλά όχι τόσο ποιητική όσο θα έπρεπε.

Το τελευταίο χρήσιμο πράγμα που έχει το DVD Syberia I & II Ultimate Collection δεν είναι άλλο από το soundtrack των αυτών 2 ακρογωνιαίων λίθων των adventure games. Όμως, ενώ τα μουσικά κομμάτια από το πρώτο Syberia είναι όλα εκεί. Από την πλούσια μουσική επένδυση του Syberia 2, θα βρείτε στο δισκάκι μόνο 4 βασικά κομμάτια.

Δεν ξέρω γιατί όλη αυτή η τσιγκουνιά στο να σας δώσουν ολόκληρη τη μουσική αλλά μην ανησυχείτε καθόλου. Διότι υπάρχει και το έξοχο YouTube [δείτε εδώ την πλήρη λίστα αναπαραγωγής]. Από όπου μπορείτε να τα κατεβάσετε αν ξέρετε τον τρόπο.

Ας δούμε και την πολύ ενδιαφέρουσα, άλλη, παρεμφερή συλλεκτική έκδοση, ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection. Η θήκη αποπνέει έναν αέρα καθαρής πολυτέλειας. Αφού, πέρα από τη ζελατίνα που την καλύπτει εξωτερικά. Όταν την ανοίγετε θα δείτε ότι διαθέτει ένα υπέροχο πραγματικά, χαρτονένιο, σκληρό μανίκι το οποίο εξυπηρετεί δύο ρόλους.

Ο πρώτος είναι η προστασία της πλαστικής, μαύρης θήκης στο εσωτερικό του και ο δεύτερος και σημαντικότερος ο εντυπωσιασμός του χρήστη μέσω της απαράμιλλης αισθητικής και ποιότητας του προϊόντος.   

Η συλλεκτική αυτή έκδοση περιέχει 3 παιχνίδια αντί για 2, τα εξής: Syberia, Syberia 2, Amerzone. Και τα 3 ανήκουν στο είδος των adventure και, φυσικά, τα έχει πλάσει ο μάγος των videogames, Benoit Sokal.

Η αισθητική της θήκης καθώς και η παρουσίαση με μικρά κειμενάκια των 3 αυτών αριστουργηματικών παιγνίων είναι καταπληκτικές. Δεν έχω ξαναδεί τόσο ωραία και ποιητικά κείμενα παρουσίασης games.

Συν τοις άλλοις όταν ανοίξετε το κουτί θα βρείτε στα αριστερά ένα στ’ αλήθεια θεσπέσιο manual που αναφέρεται και στα 3 βιντεοπαιχνίδια που περιέχονται σε αυτό το προϊόν. Το manual αυτό δεν αποτελεί ανατύπωση παλαιοτέρων φυλλαδίων χρήσεως. Αλλά είναι σχεδιασμένο από την αρχή και είναι στ’ αλήθεια πανέμορφο και άριστο. Το ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection, σάς δίνει την δυνατότητα να εγκαταστήσετε ένα – ένα τα 3 εκλεκτά βιντεοπαιχνίδια και όχι και τα 3 μαζί, κάτι που το προτιμώ.

Η παλαιότερη έκδοση, ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection δεν περιέχει τα sketches, renders, avatars ή το soundtrack όπως η άλλη συλλεκτική έκδοση που ανέλυσα πιο πάνω αλλά προτιμώ την ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection λόγω αισθητικής, ύπαρξης του εξαίρετου manual και λόγω του ότι δίνει και το Amerzone, το οποίο είναι σωστό ποίημα σαν παίγνιον και αξίζει κάθε δεκάρα.

Syberia I & II Ultimate Collection

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

3/5

ADVENTURE CLASSICS: Syberia Collection

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

5/5

Ακολουθούν αποσπάσματα από τα συμπεράσματα για τα Syberia 1 & 2, Amerzone των ολοκληρωμένων κριτικών μου, τις οποίες θα βρείτε στις παρακάτω διευθύνεις:

Syberia

Syberia 2

Amerzone

Syberia

Συμπεράσματα

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος και στο τι σημαίνει τελικά Syberia. Syberia σημαίνει για μένα έντονα συναισθήματα, σημαίνει μια αίσθηση νοσταλγίας, σημαίνει την επιστροφή της κλασικής σχολής των adventure games. Σημαίνει δέσιμο με την ηρωίδα. Σημαίνει την προβολή μιας στάσης ζωής που τολμά για το όνειρο. Σημαίνει ένα τολμηρό παιχνίδι που είναι για μένα ήδη κλασικό και που θα αφήσει ιστορία.

Το Syberia είναι ένα παιχνίδι που με σημάδεψε και μου άλλαξε την πορεία ως gamer. Εννοώ ότι είναι το παιχνίδι που με έκανε να αναθεωρήσω πλήρως τις σκουριασμένες και λανθασμένες απόψεις που είχα και το λέω με λύπη, για τα adventure games και να μετανιώσω για τα χρόνια που πέρασα ως gamer παίζοντας action παιχνίδια χαμηλής ποιότητας που στην καλύτερη περίπτωση απλώς δεν ήταν έργα τέχνης.

Ξόδεψα τα gaming χρόνια μου παίζοντας κυρίως ανόητα action παιχνιδάκια ενώ έκρυβα μέσα μου έναν καθαρόαιμο adventurer που ίσως για λόγους ηλικίας περισσότερο δεν έβγαλα παρά μόνο με το Syberia στην επιφάνεια. Ευχαριστώ την ομάδα δημιουργίας του παιχνιδιού που με έκανε να ανακαλύψω την ποιοτική και καλλιτεχνική πλευρά του gaming.

Όσον αφορά στην ερώτηση αν αξίζει το Syberia τα 40 ή 45 το πολύ ευρώ για την αγορά του; Όχι δεν αξίζει 40 ή 45 ευρώ αξίζει 100 ή 150 ευρώ ή και παραπάνω αν χρειαστεί γιατί πληρώνεις το τίμημα ενός κλασικού έργου τέχνης. Είναι ένα παιχνίδι που για μένα προάγει τον πολιτισμό και προσθέτει στην ευρωπαϊκή κουλτούρα ακόμα ένα λιθαράκι.

Είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να έχει παίξει ο κάθε adventurer που σέβεται τον εαυτό του και όσο περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και άσχετοι με τους υπολογιστές, γίνεται. Το να μην έχεις παίξει το Syberia είναι σαν να μην έχεις ποτέ ακούσει κλασική μουσική, για μένα. Είναι μια εμπειρία που θα μείνει τουλάχιστον στη δική μου μνήμη ανεξίτηλα χαραγμένη.

Θετικά

·         Απόλυτα πρωτότυπο και μαγευτικό σενάριο

·         Εξαιρετική μουσική

·         Πανέμορφα γραφικά

·         Μοναδική ατμόσφαιρα

·         Εμπνευσμένοι διάλογοι

·         Πολύ καλό voice acting

Αρνητικά

·         Κάποιες λεπτομέρειες στην κίνηση του χαρακτήρα

·         Σχετικά εύκολοι γρίφοι

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 10/10

Syberia 2

Συμπεράσματα

Ώρα να αποχαιρετίσουμε για πάντα την καλύτερη σειρά adventure που έχω δει μέχρι τώρα. Αλλά πριν πούμε το στερνό αντίο είναι αναγκαίο να γίνει η σύγκριση μεταξύ των δύο μερών του ταξιδιού και επιπλέον να μιλήσουμε για το σημαντικότερο στοιχείο στο παιχνίδι: τα συναισθήματα που μας προκαλεί.

Το 2 λοιπόν, υπερέχει στους εξής τομείς: Γραφικά (όπως ήταν αναμενόμενο), χειρισμός (επίσης αναμενόμενο) και γρίφοι. Το Syberia ως το πρωτότυπο έχει το πλεονέκτημα στην υπόθεση, πιθανόν τη δράση και τον ήχο. Τελικό αποτέλεσμα: 3:3. Τελικά ποιο είναι το καλύτερο των δύο; Για μένα είναι θέμα προσωπικής επιλογής του κάθε παίκτη.

Οπωσδήποτε η συγκίνηση είναι μεγάλη όταν ακούω τη μουσική του 1 ή θυμάμαι την εκπληκτική του υπόθεση, αλλά χωρίς τη θαυμάσια συνέχεια του 2 θα ήταν πολύ φτωχό ως σύνολο. Νομίζω όμως ότι κλείνοντας θα πρέπει να δούμε το Syberia ως σύνολο: έτσι όπως πραγματικά είναι.

Η ομάδα δημιουργίας θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βγάλει ένα παιχνίδι αντί για δύο, σε ένα DVD ή τέσσερα CD, όπως συνέβη και με το The Longest Journey. Δεν το έκανε για προφανείς λόγους.

Προσωπικά, στο μυαλό μου έχω συνδέσει τα δύο μέρη τόσο, που δυσκολεύτηκα να γράψω το παρόν review αφού έπρεπε συνεχώς να ξεχωρίζω τους γρίφους του ενός από του άλλου, να χωρίζω την υπόθεση στα δύο κ.ο.κ. Για μένα το Syberia (1+2) είναι ένα.

Είναι το καλύτερο adventure game που έχω παίξει μέχρι σήμερα και μόνο ένα ακόμα adventure μπορεί να συγκριθεί μαζί του: το The Longest Journey που προανέφερα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τα δύο αυτά κορυφαία και μοναδικά adventure γιατί το review θα καταλήξει σε έκθεση ιδεών!

Αρκεί να πω ότι και τα δύο με μάγεψαν και έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αλλά πάνω απ’ όλα το Syberia. Θα αναφέρω δύο «γεγονότα» για να δείξω το γιατί θεωρώ το Syberia το κορυφαίο adventure game:

1. Το Syberia 2 ήταν το μοναδικό παιχνίδι σε όλα τα gaming χρόνια μου που με έκανε να συγκινηθώ. Συγκεκριμένα, την πρώτη φορά που είδα το τέλος του Syberia 2, βούρκωσα και την δεύτερη, ένιωσα με κατάπληξη να κυλούν δάκρυα στο πρόσωπο μου. Αυτό δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσε να μου συμβεί μέσα από ένα computer game και όμως μου συνέβη μόνο με το Syberia. Συναισθήματα ένιωσα και με το The Longest Journey αλλά όχι τόσο έντονα.

2. Δεν έχει υπάρξει άλλο computer game πριν το Syberia που να αναλύει και να ασχολείται τόσο βαθιά με τα συναισθήματα και το χαρακτήρα των ηρώων με μόνη πιθανή εξαίρεση το The Longest Journey. Δεν έχω δεθεί πιο πολύ με άλλη ηρωίδα, παρά με την Kate Walker. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφη ιστορία και πιο καλά εκτελεσμένη από αυτή του Syberia σε computer game. Το σενάριο του Syberia είναι και θα είναι για μένα το πιο πρωτότυπο, μαγευτικό σενάριο που γράφτηκε ποτέ για computer game.

Τελειώνοντας θα πω πως εάν έχετε τερματίσει το κλασικό Syberia μην χάσετε με τίποτα τη συναρπαστική συνέχεια. Δεν νοείται για μένα adventurer που να μην έχει και τα δύο αυτά διαμάντια στη συλλογή του. Παίξτε το οπωσδήποτε. Θα βιώσετε έντονα συναισθήματα και θα έχετε κάτι να θυμάστε για πολύ καιρό.

Θετικά

·         Άψογα γραφικά

·         Μοναδική ατμόσφαιρα

·         Βελτιωμένο animation

·         Το παιχνίδι δουλεύει άψογα χωρίς patch

·         Εξαιρετική μουσική

·         Βελτιωμένος χειρισμός

·         Ενδιαφέροντες γρίφοι

·         Η ένταση των συναισθημάτων

Αρνητικά

Κανένα!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 10/10

Amerzone

Επίλογος

To Amerzone: The Explorer’s Legacy μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό σαν παιχνίδι όσο η εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά Syberia αλλά μην σας ξεγελάει αυτό το γεγονός. Πρόκειται από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς για ένα εξαιρετικό παιχνίδι, πολύ εθιστικό και γεμάτο καλλιτεχνία και ομορφιά.

Το παιχνίδι έχει κάνει πολλές επανεκδόσεις χάρη στην Γαλλική εκδότρια εταιρεία, Anuman και οι οποίες είναι σχεδιασμένες να λειτουργούν σε σύγχρονα συστήματα. Υπάρχουν εκδόσεις συμβατές με Windows 7 και 8, Mac computer (Mac OS X), Android Smartphone, Tablet και iPhone. Μπορείτε να παίξετε το Amerzone κυριολεκτικά σε όποια πλατφόρμα επιθυμείτε εσείς. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός.

Επίσης μπορείτε να το βρείτε τόσο σε ηλεκτρονική μορφή σε online καταστήματα (όπως gog.com) όσο και σε φυσική μορφή με την όμορφη θήκη του και το DVD. Απλά προσέξτε να μην μπερδευτείτε και αγοράσετε κατά λάθος την έκδοση για παλιά Windows.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε «Γιατί να ασχοληθώ με ένα τόσο παλιό παιχνίδι; Τι έχω να κερδίσω;» Η απάντηση είναι ότι έχετε να κερδίσετε πάρα πολλά, πολύ περισσότερα από αυτά που φαντάζεστε. Είναι πολύ εντυπωσιακό το ότι κανένας τομέας του παιχνιδιού δεν είναι προβληματικός, αντιθέτως όλοι είναι πάρα πολύ καλοί. Επιπλέον, τα βραβευμένα γραφικά του Amerzone εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα, λόγω της πολύ υψηλής ποιότητάς τους.

Το Amerzone είναι πολύ πιο προσεγμένο παιχνίδι από το Paradise του Sokal και δουλεύει πολύ καλύτερα, σχεδόν τέλεια. Επίσης είναι πολύ πιο βαθύ παιχνίδι από το πως φαίνεται αρχικά. Θα το καταλάβετε αυτό αν κάνετε κάποιες δεύτερες σκέψεις πάνω στα κείμενα και το υπέροχο σενάριό του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Benoit Sokal ως δημιουργός έχει μια μοναδική ικανότητα: Την ικανότητα σε κάθε παιχνίδι του να δημιουργεί μοναδικούς κόσμους γεμάτους πλούσια φαντασία, πρωτοτυπία και ομορφιά. Ο Benoit Sokal είναι κατά βάθος ένας ρομαντικός ποιητής και αυτό φαίνεται πολύ σε κάθε δουλειά του. Ίσως αυτό ακριβώς είναι που λείπει από την πολύ στεγνή και σκληρή εποχή που ζούμε…

Αν σας αρέσουν τα υπόλοιπα παιχνίδια του Sokal τότε παίξτε πάση θυσία το Amerzone. Είναι σίγουρο ότι θα σας ενθουσιάσει. Αν σας συναρπάζει η ιδέα ενός μαγευτικού ταξιδιού στην Λατινική Αμερική γεμάτου από πανέμορφες εικόνες τότε μην καθυστερείτε. Αγοράστε το και νιώστε την μαγεία του Sokal και της Microids!

Θετικά

·         Πρωτότυπο και ποιητικό σενάριο

·         Δημιουργικοί και όμορφοι γρίφοι

·         Πανέμορφα, βραβευμένα γραφικά

·         Πολύ καλός ήχος και μουσική

·         Απλός και ξεκούραστος χειρισμός

·         Άριστα οργανωμένα μενού

Αρνητικά

·         Έλλειψη υποτιτλισμού

·         Στοιχειώδες manual

·         Pixel Hunting

·         Bug/dead spot στο τέλος του παιχνιδιού

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 9,6/10

Παλιά ή καινούργια βιντεοπαιχνίδια; Ιδού το ερώτημα!

εκείνο;

 ή ετούτο;

Όσοι με διαβάζετε καιρό ξέρετε ότι σε γενικές γραμμές προτιμώ να παίζω παλαιότερα βιντεοπαιχνίδια. Τι κερδίζω λοιπόν με αυτήν την τακτική και τι χάνω; Τα παλιότερα videogames έχουν πολλές φορές καλύτερο σενάριο ή καλύτερο gameplay. Επιπλέον είναι γενικά πολύ φθηνότερα από τα καινούργια, ειδικά αν τα πετύχεις και σε έκπτωση.

Αλλά, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των γερασμένων παιχνιδιών, είναι οι πολύ χαμηλές απαιτήσεις συστήματος για τα PC [Personal Computers] τουλάχιστον. Κάποια στιγμή στην gaming πορεία μου συνειδητοποίησα ότι το να έχεις πάντοτε στην κατοχή σου ένα υπερσύγχρονο σταθερό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο οποίος να μπορεί να τρέχει τα πιο σύγχρονα games, έχει πρακτικά και ουσιαστικά άπειρο κόστος σε χρήματα.

Ειλικρινά σκεφτείτε και αναλογιστείτε: πόσοι gamers, ειδικά σε καιρούς βαριάς ελληνικής οικονομικής κρίσης μπορούν να δίνουν 1.500 με 2.000 ή και παραπάνω κάθε μερικά χρόνια ίσα – ίσα επειδή το PC τους έχει παλιώσει λίγο και δεν μπορεί να παίζει ότι πιο τελευταίο υπάρχει;

Εγώ, δεν σας κρύβω ότι έχω αυτή την στιγμή έναν γερασμένο τετραπύρηνο επεξεργαστή [AMD FX – 4100] που δεν μπορεί καθόλου να αγγίξει παιχνίδια όπως το νεότερο μέλος της σειράς Call of Duty: WWII. Συνάμα, έχω μία κάρτα γραφικών Gigabyte Radeon R9 380 στα 4 GB GDDR5 Memory.

Η κάρτα αυτή εθεωρείτο πολύ ισχυρή όταν την αγόρασα πριν λίγα χρόνια. Ε λοιπόν όχι πια. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το ότι μέσα σε 2 – 3 χρόνια η άλλοτε πανίσχυρη κάρτα γραφικών μου που μπορούσε να τρέξει τα πάντα με άνεση, θεωρείται πλέον ξεπερασμένη.

Για να πω την πλήρη αλήθεια λυπάμαι και για συναισθηματικούς λόγους να πουλήσω το γερό και αξιόπιστο κομπιούτερ μου για να πάρω ένα καινούργιο, ισχυρότερο. Το εμπόριο των εταιρειών και των καταστημάτων [μικρών ή μεγάλων] πώλησης Η/Υ δεν τελειώνει, ούτε και πρόκειται να τελειώσει ποτέ.

Έτσι, αποφάσισα συνειδητά να κρατήσω το γερασμένο αλλά στιβαρότατο σύστημά μου. Και να μη συμμετέχω στον εμπορικό αγώνα δρόμου των ηλεκτρονικών ειδών. Είπα στον εαυτό μου, «Μπορείς Γιώργο να δίνεις ένα χιλιάρικο ή δύο κάθε 3 χρόνια για καλύτερο υπολογιστή; Έχεις τη διάθεση και τα απαιτούμενα χρήματα να μπεις σε τέτοιο μεγάλο κόπο, ταλαιπωρία, έξοδα και ρίσκο;

Διότι κανείς φυσικά δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το καινούργιο σου PC θα είναι πιο σταθερό στη λειτουργία του ή πιο γερό σε βάθος χρόνου από το παλιό σου. Άλλωστε, ο χρυσός κανόνας των κομπιούτερ λέει, «Αν κάτι λειτουργεί καλά, μην το αλλάξεις ποτέ».

Τα παλιά παιχνίδια διαθέτουν και ένα ακόμα τρομερό ατού: Προσφέρουν πανέμορφα γραφικά και ήχο με σχεδόν μηδενικές απαιτήσεις συστήματος. Θυμηθείτε τη σειρά Call of Duty: Modern Warfare [1,2,3] και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Στον αντίποδα, όλα τα πολύ καινούργια βιντεοπαιχνίδια ζητούν υπερβολικά ισχυρά και πανάκριβα μηχανήματα για να τρέξουν έστω και αξιοπρεπώς.

Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ένα παιχνίδι που θα το πληρώσεις χρυσό σε υπολογιστικό σύστημα και σε αντίτιμο θα έχει γραφικά αντάξια των προσδοκιών σου ή αντάξια των τρελών και παλαβών απαιτήσεων συστήματος που θα απαιτεί. Επίσης κάτι που μετράει και πάντα εντυπωσιάζει στα γραφικά είναι οι πολλές λεπτομέρειες και όχι τόσο η απεικόνιση αυτή καθ’ εαυτή. Περίφημα πλούσια σε λεπτομέρειες είναι και τα περισσότερα κλασικά 2.5D games για παράδειγμα. Όπως όλα τα games του Benoit Sokal [πριν το Syberia 3] ή όλα της σειράς Secret Files.

Έτσι, σκέφτηκα, κράτα το καλό σου, πιστό, γέρικο PCάκι και όσο σε βγάλει. Όπως και να ‘χει σχεδόν όλα τα κλασικά, χρυσά, εξαιρετικά games είναι παλιά όλως τυχαίως ή μήπως όχι τόσο τυχαία; Η αλήθεια είναι ότι η τόσο μαζική παραγωγή των σύγχρονων βιντεοπαιχνιδιών οδηγεί αναπόφευκτα κάποια στιγμή στην χαμηλότερη συνολική ποιότητα των νέων τίτλων. Δεδομένου ότι σε αυτή τη ζωή η ποιότητα είναι σχεδόν πάντα σε αντιδιαστολή με την ποσότητα.

Βλέπω σε παλιά videogames μία δημιουργικότητα και φαντασία υπέροχη που ουδέποτε την έχω ξαναδεί στα καινούργια. Οι παλιές εποχές των computers ήταν πράγματι διαφορετικές. Υπήρχε μεράκι και ζήλος διότι δεν ήταν τα computer games τόσο μαζικοποιημένα. Οπότε, οι δημιουργοί μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν και να φτιάξουν παιχνίδια πολύ πρωτότυπα και όμορφα. Με τα λίγα μέσα και χρήματα που είχαν εκείνες τις χρονικές περιόδους.

Όμως, το ιδανικό σε κάθε περίπτωση είναι το Αριστοτελικό, «μέτρον άριστον». Δηλαδή να δίνουμε ευκαιρίες και να παίζουμε και τα καινούργια παιχνίδια με τον πιο εξελιγμένο και εντυπωσιακό τεχνικό τομέα [όσο το αντέχει η τσέπη μας και χωρίς να την ξηλώνουμε βέβαια] και να καταφεύγουμε και στα παλιά για λόγους χαλάρωσης, αναπόλησης, νοσταλγίας.

Medal of Honor: Warfighter

Μία συνειδητή προσπάθεια να ανοίξει η κουρτίνα στα αληθινά συναισθήματα των σύγχρονων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Πετυχαίνει όμως το στόχο της;

Είδος: First Person Shooter [βιντεοπαιχνίδι βολών πρώτου προσώπου]

Πλατφόρμες: Microsoft Windows PC, PlayStation 3, Xbox 360

Πλατφόρμες ψηφιακής διανομής: Origin [δωρεάν έκδοση του προγράμματος]
Ανάπτυξη: Danger Close Games [DICE Los Angeles]

Εκδότης: Electronic Arts

Παίκτες: Single-player, Multiplayer

Σειρά βιντεοπαιχνιδιών: Medal of Honor

Μηχανή γραφικών: Frostbite 2

Ημερομηνία κυκλοφορίας:

26/10/2012 [Ευρωπαϊκή Ένωση]

23/10/2012 [Βόρεια Αμερική]

25/10/2012 [Αυστραλασία]

15/11/2012 [Ιαπωνία]

Χώρα Προέλευσης: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Μουσικοσυνθέτης: Ramin Djawadi

Προτεινόμενες Απαιτήσεις:

Λειτουργικό Σύστημα: Windows Vista/7/8/10
Επεξεργαστής: Τετραπύρηνος

Μνήμη RAM: 4 GB
Σκληρός δίσκος: Τουλάχιστον 20 GΒ ελεύθερος χώρος
Κάρτα γραφικών: Συμβατή με DirectX 11 NVIDIA GEFORCE GTX 560 ή ATI RADEON 6950 με 1024 MB RAM
Κάρτα ήχου: Με συμβατότητα με το DirectX 10
DirectX: Συμβατό με DirectX 11
Πληκτρολόγιο
Ποντίκι

Ηλικιακή ταξινόμηση: Mature 17+ [ESRB]

Ψηφιακά μέσα: Διαδικτυακό κατέβασμα, DVD

Εισαγωγή – Σενάριο

Το στόρι του Warfighter συνεχίζει κατά κάποιον τρόπο περίπου από εκεί που μας άφησε ο τερματισμός του Medal of Honor [2010]. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι αν και νομίζω ότι προστίθενται και ορισμένοι ακόμα νέοι στη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν είναι ωστόσο απαραίτητο να έχετε τελειώσει το Medal of Honor [2010] προτού παίξετε το Warfighter. Αφού το σενάριο στέκεται καλά και μόνο του.

Το πολύ βασικό που πρέπει να πω είναι ότι αυτή τη φορά οι παραγωγοί του παιχνιδιού προσπάθησαν να μας πουν μία πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία. Οπωσδήποτε ως βιντεοπαιχνίδι στοχεύει στην πρόκληση ισχυρών συναισθημάτων. Και σε κάποιον βαθμό το καταφέρνει. Κυρίως μέσω πολλών pre-rendered videos που παρουσιάζουν τις μάχες που οι στρατιώτες πρέπει να δώσουν. Αλλά πιο πολύ μας δείχνουν τις άμεσες επιπτώσεις που έχει ο πόλεμος στις γυναίκες και τις οικογένειες των μαχητών.

Στο παιχνίδι θα δείτε πολλές γυναίκες να κλαίνε και να ανησυχούν για τους πολεμιστές άντρες τους. Και θα καταλάβετε ότι αυτοί οι ήρωες, πολεμούν ουσιαστικά επειδή δεν έχουν εναλλακτική επιλογή. Αφού κατά κανόνα οι πιο φτωχοί συνάνθρωποί μας γίνονται στρατιωτικοί.

Όμως εδώ υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο τρόπος που παρουσιάζεται στον παίκτη το σενάριο, η σκηνοθεσία αν θέλετε είναι κακής εκτέλεσης. Έτσι, ενώ θα μπορούσε ο παίκτης να συμμετέχει στην πλοκή του παιχνιδιού με ψυχή και σώμα, τελικά η συγκίνηση είναι η ελάχιστη δυνατή και εντέλει αισθάνεσαι μουδιασμένος και μπερδεμένος παρά συγκινημένος. Κρίμα γιατί αν τα είχαν καταφέρει καλύτερα, δεν θα είχε τελειώσει τόσο άδοξα η θρυλική σειρά, Medal of Honor με αυτό το μετριότατο τελευταίο παιχνίδι.

Επιπροσθέτως, το παιχνίδι περιέχει και λίγες πιο σκληρές σκηνές από βασανιστήρια και εκτελέσεις. Κάτι που δεν υπήρχε στο σαφώς μαλακότερο αλλά και ωραιότερο Medal of Honor [2010]. Αυτές οι αποστολές με άγχωσαν, μου δημιούργησαν αρνητικά συναισθήματα και πιστεύω ότι το game θα ήταν καλύτερο χωρίς αυτές.

Αλλά, επειδή τέτοια πράγματα συμβαίνουν σε κάθε πόλεμο και ο τελευταίος δεν είναι παιδική χαρά, καταλαβαίνω γιατί τις βάζουν εδώ και πολλά χρόνια στα βιντεοπαιχνίδια οι εταιρείες παραγωγής.

Γραφικά – Ήχος

Τα γραφικά του Warfighter είναι ασφαλώς το δυνατότερο χαρτί του παιχνιδιού. Είναι πανέμορφα, πλούσια σε λεπτομέρειες και φαίνονται κάπως καρτουνίστικα σε σχέση με του Medal of Honor [2010].  Παρατηρήστε τα χέρια που κρατούν τα όπλα και θα καταλάβετε τι εννοώ με τον όρο, καρτουνίστικα.

Αυτή η σχεδιαστική τεχνοτροπία μού θύμισε πολλά adventure που έχω παίξει και είναι κάτι που με εξέπληξε θετικά αφού πάντα έβλεπα και βλέπω ταινίες ή σειρές κινουμένων σχεδίων στη ζωή μου και τις αγαπώ πάρα πολύ. Έτσι, σε σχέση με το Medal of Honor [2010], τα γραφικά του Warfighter είναι κατά πολύ ανώτερα και εντυπωσιακότερα. 

Τα γραφικά του τίτλου χρησιμοποιούν την πολύ ισχυρή μηχανή γραφικών από την πολύ επιτυχημένη σειρά First Peron Shooter, Battlefield ονόματι Frostbite και μάλιστα στην 2^η έκδοσή της, Frostbite 2.

Τα μοντέλα των όπλων, τα πρόσωπα και τα σώματα των πρωταγωνιστών και των αντιπάλων σας, οι πάμπολλες φωτιές και οι εκρήξεις, οι περιβάλλοντες χώροι, όλα έχουν αποδοθεί άριστα. Οι ουρανοί ενώ είναι στατικοί έχουν λεπτομέρειες όπως σύννεφα ή φεγγάρι σε νυχτερινές αποστολές και φαίνονται όμορφοι.

Στο Warfighter υπάρχουν πολλά pre-rendered cinematics. Τα οποία προβάλλονται σε 100% πλήρη εικόνα και η ποιότητά τους είναι υψηλή. Μαζί με τα τελευταία υπάρχουν και πολλά in-game videos τα οποία είναι επίσης εντυπωσιακά. Σε αντίθεση με τα γραφικά του Medal of Honor [2010], αυτή τη φορά, τα γραφικά έχουν πολύ πιο ζωηρά, πλούσια χρώματα. Και αυτό μου άρεσε πολύ.

Η απεικόνιση της βίας στο Warfighter έχω την αίσθηση ότι είναι λιγότερο σκληρή σε σχέση με τον προκάτοχό του αλλά σίγουρα αίμα υπάρχει και μπόλικο. Αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχουν διαμελισμοί. Επιπλέον, τα physics είναι πολύ εντυπωσιακά.

Ας δούμε και τον ήχο του παιχνιδιού. Την μουσική του παιχνιδιού έχει συνθέσει ο Αμερικανοϊρανός συνθέτης του Medal of Honor [2010], Ramin Djawadi, αλλά πέρα από 1 – 2 κομμάτια στο τέλος του videogame δεν μου άρεσε τόσο όσο του προηγούμενου παιχνιδιού, την οποία κατέβασα από το YouTube και την ακούω κατά καιρούς. Δεν μπήκα καν στον κόπο να κατεβάσω την μουσική του Warfighter.

Τα ηχητικά εφέ του τίτλου είναι πολύ καλά εντούτοις και δημιουργούν ατμόσφαιρα πολέμου. Όλοι οι εχθροί σας μιλούν τη μητρική τους γλώσσα. Και θα πρέπει να παρακολουθείτε τους υποτίτλους οι οποίοι ευτυχώς φαίνονται καθαρά  για να καταλαβαίνετε τι λένε μεταξύ τους. Οι υπότιτλοι των ομιλιών εμφανίζονται με μεγαλύτερα γράμματα και μία γραμματοσειρά που δείχνει πολύ παιδική σε σχέση με αυτή του Medal of Honor [2010].

Γενικά όλα φαίνονται πιο μεγάλα και ογκώδη κατά κάποιον τρόπο στο Warfighter. Και δεν άλλαξα οθόνη ή ανάλυση οθόνης μεταξύ των 2 βιντεοπαιχνιδιών. Επιπροσθέτως, όσοι από τους συμμάχους σας δεν έχουν ως μητρική γλώσσα τα Αγγλικά [π.χ. Φιλιππινέζοι στρατιώτες] τότε οι ηθοποιοί προσομοιώνουν την προφορά με σπαστά Αγγλικά.

Για το Medal of Honor [2010] είχα γράψει ότι η ποιότητα των διαλόγων των πολεμιστών – πρωταγωνιστών είναι πολύ καλή και σε πωρώνει. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει και στο Warfighter. Ο ήχος του Warfighter κινείται σε κατώτερα επίπεδα σε σχέση με τα εξαιρετικά του γραφικά κυρίως λόγω της αδιάφορης μουσικής και των επίσης κατώτερων διαλόγων που περνούν απαρατήρητοι.

Χειρισμός – Gameplay

Μακράν η μεγαλύτερη αποτυχία του Warfighter είναι ο χειρισμός του. Το τελευταίο έχει, σε αντίθεση με το Medal of Honor [2010] πολύ περιπλοκότερο και εξόχως κουραστικό χειρισμό. Κάτι πολύ ασυνήθιστο για τα δεδομένα των First Person Shooter games. Θα ήταν πολύ ευκολότερο αλλά και θα συνιστούσε επιτυχία αν κρατούσαν τα κατά πολύ ευκολότερα και σαφώς λειτουργικότερα controls του προηγούμενου παιχνιδιού.

Αν επιχειρήσετε να αλλάξετε τα πλήκτρα ώστε να ταιριάζουν στις δικές σας ακριβείς προτιμήσεις [κάτι που κάνω εγώ για κάθε καινούργιο παίγνιον που ξεκινάω] τότε θα ξεκινήσει ένας σωστός εφιάλτης. Αυτή είναι μια δουλειά που την έχω κάνει άπειρες φορές και μου παίρνει μερικά λεπτά μόνο. Ε, λοιπόν στο Warfighter μού έφαγε τη ζωή μέχρι να την ολοκληρώσω στο 100%!

Αυτή ακριβώς η απλότητα είναι που λατρεύω σε μείζονες σειρές FPS όπως η πασίγνωστη σειρά Call of Duty, η οποία έχει στο ενεργητικό της 15 τίτλους και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Το manual του Warfighter, ενώ όπως και του Medal of Honor [2010], είναι μεταφρασμένο στα Ελληνικά έχει τις μισές και παρακάτω σελίδες και φαίνεται πολύ φτωχαδιάρικο σε σχέση με του τελευταίου.

Παρά ταύτα και όπως έχω δει σε πολλά άλλα παιχνίδια όπως το Duke Nuke Forever [2011], στις οθόνες loading, οι δημιουργοί σάς δίνουν σημαντικές μικρές μπουκίτσες από βοηθητικές πληροφορίες σχετικά με το gameplay και τις δυνατότητες του Warfighter.

Όταν σηκώνεις ένα όπλο αντιπάλου και κατόπιν αλλάξεις μεταξύ του σηκωμένου αυτού όπλου και του βασικού που σου δίνει το παιχνίδι σε κάθε καινούργια αποστολή. Τότε χάνεις αυτόματα το όπλο που είχες σηκώσει από το έδαφος και άρα πρέπει να επαναλάβεις τη διαδικασία σηκώματος του όπλου. Αυτό ισχύει στις περισσότερες αποστολές αν και όχι σε όλες. Πιστεύω ότι αυτό σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι. Εγώ ανήκω στους δεύτερους.

Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στο Medal of Honor [2010] και μου φάνηκε πολύ παράξενο. Δεν το έχω ξαναδεί σε άλλο παιχνίδι βολών μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως, η ποικιλία των συνολικών διαθέσιμων όπλων μειώνεται δραματικά.

Και μιλώντας για ποικιλία διαθέσιμων όπλων αυτή είναι από τις μικρότερες και λιγότερο εντυπωσιακές που έχω δει σε FPS games. Κάθε φορά που θα ξεκινάτε μια νέα αποστολή θα σας δίνει συνήθως το παιχνίδι 2 όπλα. Ένα βασικό και ισχυρότερο, με περιορισμένα πυρομαχικά. Τα οποία όμως θα μπορείτε να ξαναγεμίζετε στο τέρμα με ένα απλό πάτημα ενός πλήκτρου όταν έρχεστε κοντά με έναν συμπολεμιστή σας και δεδομένου ότι εκείνος ο συστρατιώτης έχει τον ίδιο οπλισμό με τον δικόν σας.

Η διαφορά με το Medal of Honor [2010] είναι ότι αυτή τη φορά μπορείτε να ξαναφορτώνεστε με σφαίρες όσες φορές το επιθυμείτε χωρίς περιορισμούς. Κάτι που δεν συνέβαινε στο αμέσως προηγούμενο videogame της σειράς.

Το 2^ο όπλο που θα σας δίνεται από το Warfighter θα είναι λίγο μικρότερο αλλά αποτελεσματικότατο και αυτό καθώς θα έχει άπειρες σφαίρες εξαρχής. Τώρα θα μου πείτε, είναι ρεαλιστικό να έχει ένα όπλο άπειρα πολεμοφόδια; Και μάλιστα ένα πολυβόλο ή τουφέκι εφόδου; Ασφαλώς και όχι θα σας απαντήσω αλλά σίγουρα κάνει το gameplay πιο διασκεδαστικό και γρήγορο. Οπότε για μένα περνάει σαν επιλογή των παραγωγών.

Εντυπωσιακοί είναι οι διαφορετικοί τρόποι που πέφτουν κάτω νεκροί οι εχθροί σας. Σε αντίθεση με το Medal of Honor [2010], όπου έπρεπε χειροκίνητα να ενεργοποιήσετε και να απενεργοποιήσετε την νυχτερινή όραση σε σκοτεινές περιοχές όπως σπηλιές. Στο Warfighter η διαδικασία αυτή γίνεται αυτόματα. Δηλαδή, μόλις εισέρχεστε σε έναν άσχημα ή καθόλου φωτισμένο χώρο, το ίδιο το παιχνίδι ενεργοποιεί την night vision και μόλις εξέρχεστε την σβήνει αυτόματα. Πολύ έξυπνη βελτίωση – προσθήκη αυτή.

Μία σοβαρότατη ατέλεια που δεν περίμενα να δω σε ένα σχετικά σύγχρονο παιχνίδι του 2012 είναι ότι δεν υπάρχει ειδικό μενού προβολής των πολλών και καλοφτιαγμένων cinematics – cutscenes. Τέτοιο πρόβλημα δεν είχε το σαφώς ανώτερο, σχεδόν σε όλους τους βασικούς τομείς που απαρτίζουν ένα βιντεοπαιχνίδι, Medal of Honor [2010].  

Εδώ σημειώνω ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα – πλατφόρμα Origin της Electronic Arts, μου πήρε γύρω στις 9 ώρες για να τελειώσω την campaign του MOH: Warfighter. Χρόνος ικανοποιητικός για τα δεδομένα των μοντέρνων παιχνιδιών FPS. Με το multiplayer δεν ασχολήθηκα καθόλου για 2 βασικότατους λόγους: 1^ον διότι είναι τελείως νεκρό αυτή τη στιγμή. Και 2^ον επειδή η πάρα πολύ αργή ταχύτητα που έχω αυτή τη στιγμή στο ίντερνέτ μου [κάτω από 3 Mbps] δεν μου επιτρέπει να κατεβάσω όλα τα απαραίτητα αρχεία ώστε να συμμετάσχω σε ένα multiplayer game της σύγχρονης εποχής.

Αρκεί να πω, ότι την εποχή που είχε βγει ήταν ένα διαφορετικό και πολύ απαιτητικό διαδικτυακό παιχνίδι. Όπου ο παίκτης διάλεγε έναν συγκεκριμένο στρατιώτη από μία γκάμα 13 ακριβώς πολεμιστών και ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να αμυνθεί υπέρ της πατρίδας του. Π.χ. Πολωνία, Ηνωμένο Βασίλειο κλπ. Πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρον multiplayer τότε. Σίγουρα ήταν πρωτότυπο και πολλοί παίκτες θα το είχαν απολαύσει. Τώρα αναπαύεται εν ειρήνη, δυστυχώς.

Το Warfighter, προς το τέλος του έχει αρκετά σκληρές και βίαιες εικόνες. Οι οποίες ενδέχεται να σοκάρουν και να αναστατώσουν τα παιδιά και ενδεχομένως και τους εφήβους. Γι’ αυτό και συνιστώ την ενασχόληση με αυτό το παιχνίδι μόνο σε ενήλικες.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη του Warfighter είναι μετριότατη και ουσιαστικά οι εχθροί σας ίσα που καλύπτονται από τα πυρά σας. Αυτό, καθιστά τον τίτλο σχετικά εύκολο για έναν έμπειρο shooter gamer. Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία των εμπείρων παικτών, θα σας συνιστούσα να ανεβάσετε το επίπεδο δυσκολίας πάνω από το μεσαίο.

Επιστρέφει στο Warfighter από το Medal of Honor [2010] το εικονίδιο του Headshot, που αυτή τη φορά είναι κόκκινο και επαρκώς μικρότερο σε μέγεθος, όπως φαίνεται στην οθόνη. Το παιχνίδι Tier 1, που απευθυνόταν στους πολύ σκληροπυρηνικούς και γρήγορους παίκτες έχει αφαιρεθεί εντελώς στο Warfighter και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.

Γενικά το τελευταίο δείχνει μία πολύ πιο πρόχειρη, μη προσεγμένη εικόνα σε σχέση με τον προκάτοχό του. Συν τοις άλλοις, πολύ ουσιώδες είναι να πούμε ότι το Warfighter έχει σημαντικά bugs και glitches. Σε μία αποστολή με ένα απλό αυτοκίνητο τύπου κούρσας και ενώ είχα ρυθμίσει από την αρχή που ξεκίνησα να παίζω το παιχνίδι την ανάλυση της οθόνης μου στα 1920Χ1080. Ξαφνικά κάτι έγινε και μου κατέβασε την ανάλυση από μόνο του στα 1280Χ720. Με αποτέλεσμα να μην βλέπω πολύ καλά. Πρώτη φορά μού τυχαίνει κάτι τέτοιο σε βιντεοπαιχνίδι.

Αυτό που ενδέχεται να ενοχλήσει πολλούς gamers είναι το ότι το Warfighter είναι ένα πολύ γραμμικό παιχνίδι και καθόλου sandbox (ανοιχτής προσέγγισης). Και αυτό στην εποχή μας ίσως να φανεί ξεπερασμένο σε πολλούς παίκτες FPS.

Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα από τα 2 είδη παιχνιδιού και απολαμβάνω εξίσου τα sandbox και τα linear games. Μάλιστα και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ίσως προτιμώ τα γραμμικά λίγο περισσότερο. Αυτό είναι θέμα γούστου εν πάση περιπτώσει και δεν μπορώ να το θεωρήσω αρνητικό.

Σας συνιστώ να κατεβάσετε το παιχνίδι μέσω διαδικτύου αφού το αγοράσετε [εγώ αγόρασα ένα κλειδί για το Origin μέσω ebay για λιγότερο από 5 €]. Και όχι να το εγκαταστήσετε μέσω των 2 DVD που δίνει η συσκευασμένη μορφή του Warfighter. Είχα φοβερές δυσλειτουργίες και προβλήματα όταν επιχείρησα να το εγκαταστήσω από τα δισκάκια και επιπλέον θέλει και πολλές ώρες [πάνω από 3] για να ολοκληρωθεί η ρουτίνα. Αν έχετε μία γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ, τότε θα έχετε τελειώσει στο πι και φι!

Το gameplay αυτό καθαυτό δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει σε σχέση με άλλα ανταγωνιστικά FPS και μου φάνηκε βαρετό και χωρίς νόημα. Το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι οι πολλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να μπουκάρετε σε ένα σπίτι που το ελέγχουν πολέμιοί σας. Αυτό το κομμάτι είναι έξυπνα σχεδιασμένο και απαιτεί τη συνεχή προσπάθεια του παίκτη στο να κάνει συνεχόμενα headshots, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.

Συμπεράσματα

Καταρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες μου. Διότι η αξιολόγησή μου του Medal of Honor: Warfighter δεν είναι πολύ μεγάλη σε μέγεθος, όπως οι περισσότερες κριτικές μου είναι πολύ εκτενείς και πιστεύω ότι τις αγαπάτε και γι’ αυτό το γεγονός. Μολονότι είναι η πικρή αλήθεια ότι το ίδιο το Warfighter είναι τόσο μετριότατο σαν παιχνίδι. Που δεν μου άφησε σχεδόν καμία μνήμη και συνεπώς ούτε του αξίζει ούτε του πρέπει μία μεγάλη αξιολόγηση για τούτο.

Το Warfighter είναι ένα βιντεοπαιχνίδι που ήθελα να το αγαπήσω και πίστευα ότι θα είναι καλό πριν το παίξω. Αλλά δεν με κέρδισε καθόλου σαν αποτέλεσμα. Αν είχαν προσεχθεί περισσότερο ο αχρείαστα περίπλοκος χειρισμός, τα bugs και κυρίως το σενάριο, η σκηνοθεσία αυτού, καθώς και το gameplay, ο τίτλος είχε όλες τις περγαμηνές να επιτύχει το στόχο του. Επιπροσθέτως, η συνειδητή στόχευση των δημιουργών στην πρόκληση έντονων συναισθημάτων ήταν έξυπνη και σωστή απόφαση αλλά κακά εκτελεσμένη την πράξη.

Το συγκεκριμένο videogame είναι τόσο αποτυχημένο, που η σπουδαία, ιστορική σειρά shooter, Medal of Honor σταμάτησε να βγάζει συνέχειες. Άρα το Warfighter ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των θρυλικών Medal of Honor games, δυστυχώς.

Όπως έχει πει και ο μεγάλος κριτικός κινηματογράφου, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος [τον οποίο θαυμάζω απεριόριστα]: «Η αρνητική κριτική είναι ούτως ή άλλως άχαρη διότι η κριτική είναι μία εργασία αγάπης. Και δεν έχει νόημα να γράψεις μία αρνητική κρίση μόνο και μόνο για να επιτεθείς στους δημιουργούς». Όμως για να συμπληρώσω κι εγώ τον σπουδαίο αυτό κριτικό θα πω ότι: Είναι καλό εντέλει να γράφει ένας κριτικός, κριτικές για μη επιτυχημένα βιντεοπαιχνίδια. Έτσι ώστε να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης με τα πολύ αξιόλογα και εκλεκτά games.

Και να βλέπεις το γιατί ακριβώς απέτυχε το τάδε βιντεοπαιχνίδι και τι έπρεπε να έχει προσεχθεί καλύτερα για να αποφύγει ο πλαστουργός την τελική αποτυχία. Συνάμα, δεν είναι απαραίτητο μία αρνητική κριτική να είναι επιθετική ή κακεντρεχής. Αν έχεις την ψυχραιμία, την ωριμότητα και την πνευματική διαύγεια, μπορείς να μετατρέψεις την αρνητική αξιολόγηση σε χρήσιμη και πάντοτε με σεβασμό στους δημιουργούς που, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους στη ζωή και στο έργο τους.

Το μόνο που πραγματικά αξίζει από το Warfighter είναι τα εκπληκτικά γραφικά του. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια δράσης με περίπλοκο χειρισμό τότε ίσως να σας ικανοποιήσει σαν τίτλος. Αλλά στον απαιτητικό gamer που θέλει να δει μια ωραία δουλειά που να έχει κάτι παραπάνω από πολύ καλά γραφικά δεν το συνιστώ καθόλου. Όπως και να’ χει η τελική απόφαση για το αν θα το παίξετε ή όχι είναι δική σας…

Θετικά

·         Έξοχα γραφικά που μοιάζουν κάπως καρτουνίστικα

·         Ζωηρά, πλούσια χρώματα

·         Εντυπωσιακά physics

Αρνητικά

·         Κακή σκηνοθεσία, εκτέλεση του σεναρίου στην πράξη

·         Περιέχει λίγες σκληρές σκηνές βασανιστηρίων και εκτελέσεων

·         Αδιάφορη μουσική

·         Αχρείαστα περίπλοκος και κουραστικός χειρισμός

·         Μικρή ποικιλία διαθέσιμων όπλων

·         Δεν υπάρχει ξεχωριστό μενού για τα πλούσια cinematics

·         Μετριότατη τεχνητή νοημοσύνη

·         Αφαίρεση του “Tier 1” game mode

·         Ενοχλητικά bugs, glitches

·         Βαρετό gameplay που δεν ξεχωρίζει

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 2/5