Medal of Honor: Warfighter

Μία συνειδητή προσπάθεια να ανοίξει η κουρτίνα στα αληθινά συναισθήματα των σύγχρονων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Πετυχαίνει όμως το στόχο της;

Είδος: First Person Shooter [βιντεοπαιχνίδι βολών πρώτου προσώπου]

Πλατφόρμες: Microsoft Windows PC, PlayStation 3, Xbox 360

Πλατφόρμες ψηφιακής διανομής: Origin [δωρεάν έκδοση του προγράμματος]
Ανάπτυξη: Danger Close Games [DICE Los Angeles]

Εκδότης: Electronic Arts

Παίκτες: Single-player, Multiplayer

Σειρά βιντεοπαιχνιδιών: Medal of Honor

Μηχανή γραφικών: Frostbite 2

Ημερομηνία κυκλοφορίας:

26/10/2012 [Ευρωπαϊκή Ένωση]

23/10/2012 [Βόρεια Αμερική]

25/10/2012 [Αυστραλασία]

15/11/2012 [Ιαπωνία]

Χώρα Προέλευσης: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Μουσικοσυνθέτης: Ramin Djawadi

Προτεινόμενες Απαιτήσεις:

Λειτουργικό Σύστημα: Windows Vista/7/8/10
Επεξεργαστής: Τετραπύρηνος

Μνήμη RAM: 4 GB
Σκληρός δίσκος: Τουλάχιστον 20 GΒ ελεύθερος χώρος
Κάρτα γραφικών: Συμβατή με DirectX 11 NVIDIA GEFORCE GTX 560 ή ATI RADEON 6950 με 1024 MB RAM
Κάρτα ήχου: Με συμβατότητα με το DirectX 10
DirectX: Συμβατό με DirectX 11
Πληκτρολόγιο
Ποντίκι

Ηλικιακή ταξινόμηση: Mature 17+ [ESRB]

Ψηφιακά μέσα: Διαδικτυακό κατέβασμα, DVD

Εισαγωγή – Σενάριο

Το στόρι του Warfighter συνεχίζει κατά κάποιον τρόπο περίπου από εκεί που μας άφησε ο τερματισμός του Medal of Honor [2010]. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι αν και νομίζω ότι προστίθενται και ορισμένοι ακόμα νέοι στη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν είναι ωστόσο απαραίτητο να έχετε τελειώσει το Medal of Honor [2010] προτού παίξετε το Warfighter. Αφού το σενάριο στέκεται καλά και μόνο του.

Το πολύ βασικό που πρέπει να πω είναι ότι αυτή τη φορά οι παραγωγοί του παιχνιδιού προσπάθησαν να μας πουν μία πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία. Οπωσδήποτε ως βιντεοπαιχνίδι στοχεύει στην πρόκληση ισχυρών συναισθημάτων. Και σε κάποιον βαθμό το καταφέρνει. Κυρίως μέσω πολλών pre-rendered videos που παρουσιάζουν τις μάχες που οι στρατιώτες πρέπει να δώσουν. Αλλά πιο πολύ μας δείχνουν τις άμεσες επιπτώσεις που έχει ο πόλεμος στις γυναίκες και τις οικογένειες των μαχητών.

Στο παιχνίδι θα δείτε πολλές γυναίκες να κλαίνε και να ανησυχούν για τους πολεμιστές άντρες τους. Και θα καταλάβετε ότι αυτοί οι ήρωες, πολεμούν ουσιαστικά επειδή δεν έχουν εναλλακτική επιλογή. Αφού κατά κανόνα οι πιο φτωχοί συνάνθρωποί μας γίνονται στρατιωτικοί.

Όμως εδώ υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο τρόπος που παρουσιάζεται στον παίκτη το σενάριο, η σκηνοθεσία αν θέλετε είναι κακής εκτέλεσης. Έτσι, ενώ θα μπορούσε ο παίκτης να συμμετέχει στην πλοκή του παιχνιδιού με ψυχή και σώμα, τελικά η συγκίνηση είναι η ελάχιστη δυνατή και εντέλει αισθάνεσαι μουδιασμένος και μπερδεμένος παρά συγκινημένος. Κρίμα γιατί αν τα είχαν καταφέρει καλύτερα, δεν θα είχε τελειώσει τόσο άδοξα η θρυλική σειρά, Medal of Honor με αυτό το μετριότατο τελευταίο παιχνίδι.

Επιπροσθέτως, το παιχνίδι περιέχει και λίγες πιο σκληρές σκηνές από βασανιστήρια και εκτελέσεις. Κάτι που δεν υπήρχε στο σαφώς μαλακότερο αλλά και ωραιότερο Medal of Honor [2010]. Αυτές οι αποστολές με άγχωσαν, μου δημιούργησαν αρνητικά συναισθήματα και πιστεύω ότι το game θα ήταν καλύτερο χωρίς αυτές.

Αλλά, επειδή τέτοια πράγματα συμβαίνουν σε κάθε πόλεμο και ο τελευταίος δεν είναι παιδική χαρά, καταλαβαίνω γιατί τις βάζουν εδώ και πολλά χρόνια στα βιντεοπαιχνίδια οι εταιρείες παραγωγής.

Γραφικά – Ήχος

Τα γραφικά του Warfighter είναι ασφαλώς το δυνατότερο χαρτί του παιχνιδιού. Είναι πανέμορφα, πλούσια σε λεπτομέρειες και φαίνονται κάπως καρτουνίστικα σε σχέση με του Medal of Honor [2010].  Παρατηρήστε τα χέρια που κρατούν τα όπλα και θα καταλάβετε τι εννοώ με τον όρο, καρτουνίστικα.

Αυτή η σχεδιαστική τεχνοτροπία μού θύμισε πολλά adventure που έχω παίξει και είναι κάτι που με εξέπληξε θετικά αφού πάντα έβλεπα και βλέπω ταινίες ή σειρές κινουμένων σχεδίων στη ζωή μου και τις αγαπώ πάρα πολύ. Έτσι, σε σχέση με το Medal of Honor [2010], τα γραφικά του Warfighter είναι κατά πολύ ανώτερα και εντυπωσιακότερα. 

Τα γραφικά του τίτλου χρησιμοποιούν την πολύ ισχυρή μηχανή γραφικών από την πολύ επιτυχημένη σειρά First Peron Shooter, Battlefield ονόματι Frostbite και μάλιστα στην 2^η έκδοσή της, Frostbite 2.

Τα μοντέλα των όπλων, τα πρόσωπα και τα σώματα των πρωταγωνιστών και των αντιπάλων σας, οι πάμπολλες φωτιές και οι εκρήξεις, οι περιβάλλοντες χώροι, όλα έχουν αποδοθεί άριστα. Οι ουρανοί ενώ είναι στατικοί έχουν λεπτομέρειες όπως σύννεφα ή φεγγάρι σε νυχτερινές αποστολές και φαίνονται όμορφοι.

Στο Warfighter υπάρχουν πολλά pre-rendered cinematics. Τα οποία προβάλλονται σε 100% πλήρη εικόνα και η ποιότητά τους είναι υψηλή. Μαζί με τα τελευταία υπάρχουν και πολλά in-game videos τα οποία είναι επίσης εντυπωσιακά. Σε αντίθεση με τα γραφικά του Medal of Honor [2010], αυτή τη φορά, τα γραφικά έχουν πολύ πιο ζωηρά, πλούσια χρώματα. Και αυτό μου άρεσε πολύ.

Η απεικόνιση της βίας στο Warfighter έχω την αίσθηση ότι είναι λιγότερο σκληρή σε σχέση με τον προκάτοχό του αλλά σίγουρα αίμα υπάρχει και μπόλικο. Αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχουν διαμελισμοί. Επιπλέον, τα physics είναι πολύ εντυπωσιακά.

Ας δούμε και τον ήχο του παιχνιδιού. Την μουσική του παιχνιδιού έχει συνθέσει ο Αμερικανοϊρανός συνθέτης του Medal of Honor [2010], Ramin Djawadi, αλλά πέρα από 1 – 2 κομμάτια στο τέλος του videogame δεν μου άρεσε τόσο όσο του προηγούμενου παιχνιδιού, την οποία κατέβασα από το YouTube και την ακούω κατά καιρούς. Δεν μπήκα καν στον κόπο να κατεβάσω την μουσική του Warfighter.

Τα ηχητικά εφέ του τίτλου είναι πολύ καλά εντούτοις και δημιουργούν ατμόσφαιρα πολέμου. Όλοι οι εχθροί σας μιλούν τη μητρική τους γλώσσα. Και θα πρέπει να παρακολουθείτε τους υποτίτλους οι οποίοι ευτυχώς φαίνονται καθαρά  για να καταλαβαίνετε τι λένε μεταξύ τους. Οι υπότιτλοι των ομιλιών εμφανίζονται με μεγαλύτερα γράμματα και μία γραμματοσειρά που δείχνει πολύ παιδική σε σχέση με αυτή του Medal of Honor [2010].

Γενικά όλα φαίνονται πιο μεγάλα και ογκώδη κατά κάποιον τρόπο στο Warfighter. Και δεν άλλαξα οθόνη ή ανάλυση οθόνης μεταξύ των 2 βιντεοπαιχνιδιών. Επιπροσθέτως, όσοι από τους συμμάχους σας δεν έχουν ως μητρική γλώσσα τα Αγγλικά [π.χ. Φιλιππινέζοι στρατιώτες] τότε οι ηθοποιοί προσομοιώνουν την προφορά με σπαστά Αγγλικά.

Για το Medal of Honor [2010] είχα γράψει ότι η ποιότητα των διαλόγων των πολεμιστών – πρωταγωνιστών είναι πολύ καλή και σε πωρώνει. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει και στο Warfighter. Ο ήχος του Warfighter κινείται σε κατώτερα επίπεδα σε σχέση με τα εξαιρετικά του γραφικά κυρίως λόγω της αδιάφορης μουσικής και των επίσης κατώτερων διαλόγων που περνούν απαρατήρητοι.

Χειρισμός – Gameplay

Μακράν η μεγαλύτερη αποτυχία του Warfighter είναι ο χειρισμός του. Το τελευταίο έχει, σε αντίθεση με το Medal of Honor [2010] πολύ περιπλοκότερο και εξόχως κουραστικό χειρισμό. Κάτι πολύ ασυνήθιστο για τα δεδομένα των First Person Shooter games. Θα ήταν πολύ ευκολότερο αλλά και θα συνιστούσε επιτυχία αν κρατούσαν τα κατά πολύ ευκολότερα και σαφώς λειτουργικότερα controls του προηγούμενου παιχνιδιού.

Αν επιχειρήσετε να αλλάξετε τα πλήκτρα ώστε να ταιριάζουν στις δικές σας ακριβείς προτιμήσεις [κάτι που κάνω εγώ για κάθε καινούργιο παίγνιον που ξεκινάω] τότε θα ξεκινήσει ένας σωστός εφιάλτης. Αυτή είναι μια δουλειά που την έχω κάνει άπειρες φορές και μου παίρνει μερικά λεπτά μόνο. Ε, λοιπόν στο Warfighter μού έφαγε τη ζωή μέχρι να την ολοκληρώσω στο 100%!

Αυτή ακριβώς η απλότητα είναι που λατρεύω σε μείζονες σειρές FPS όπως η πασίγνωστη σειρά Call of Duty, η οποία έχει στο ενεργητικό της 15 τίτλους και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Το manual του Warfighter, ενώ όπως και του Medal of Honor [2010], είναι μεταφρασμένο στα Ελληνικά έχει τις μισές και παρακάτω σελίδες και φαίνεται πολύ φτωχαδιάρικο σε σχέση με του τελευταίου.

Παρά ταύτα και όπως έχω δει σε πολλά άλλα παιχνίδια όπως το Duke Nuke Forever [2011], στις οθόνες loading, οι δημιουργοί σάς δίνουν σημαντικές μικρές μπουκίτσες από βοηθητικές πληροφορίες σχετικά με το gameplay και τις δυνατότητες του Warfighter.

Όταν σηκώνεις ένα όπλο αντιπάλου και κατόπιν αλλάξεις μεταξύ του σηκωμένου αυτού όπλου και του βασικού που σου δίνει το παιχνίδι σε κάθε καινούργια αποστολή. Τότε χάνεις αυτόματα το όπλο που είχες σηκώσει από το έδαφος και άρα πρέπει να επαναλάβεις τη διαδικασία σηκώματος του όπλου. Αυτό ισχύει στις περισσότερες αποστολές αν και όχι σε όλες. Πιστεύω ότι αυτό σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι. Εγώ ανήκω στους δεύτερους.

Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στο Medal of Honor [2010] και μου φάνηκε πολύ παράξενο. Δεν το έχω ξαναδεί σε άλλο παιχνίδι βολών μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως, η ποικιλία των συνολικών διαθέσιμων όπλων μειώνεται δραματικά.

Και μιλώντας για ποικιλία διαθέσιμων όπλων αυτή είναι από τις μικρότερες και λιγότερο εντυπωσιακές που έχω δει σε FPS games. Κάθε φορά που θα ξεκινάτε μια νέα αποστολή θα σας δίνει συνήθως το παιχνίδι 2 όπλα. Ένα βασικό και ισχυρότερο, με περιορισμένα πυρομαχικά. Τα οποία όμως θα μπορείτε να ξαναγεμίζετε στο τέρμα με ένα απλό πάτημα ενός πλήκτρου όταν έρχεστε κοντά με έναν συμπολεμιστή σας και δεδομένου ότι εκείνος ο συστρατιώτης έχει τον ίδιο οπλισμό με τον δικόν σας.

Η διαφορά με το Medal of Honor [2010] είναι ότι αυτή τη φορά μπορείτε να ξαναφορτώνεστε με σφαίρες όσες φορές το επιθυμείτε χωρίς περιορισμούς. Κάτι που δεν συνέβαινε στο αμέσως προηγούμενο videogame της σειράς.

Το 2^ο όπλο που θα σας δίνεται από το Warfighter θα είναι λίγο μικρότερο αλλά αποτελεσματικότατο και αυτό καθώς θα έχει άπειρες σφαίρες εξαρχής. Τώρα θα μου πείτε, είναι ρεαλιστικό να έχει ένα όπλο άπειρα πολεμοφόδια; Και μάλιστα ένα πολυβόλο ή τουφέκι εφόδου; Ασφαλώς και όχι θα σας απαντήσω αλλά σίγουρα κάνει το gameplay πιο διασκεδαστικό και γρήγορο. Οπότε για μένα περνάει σαν επιλογή των παραγωγών.

Εντυπωσιακοί είναι οι διαφορετικοί τρόποι που πέφτουν κάτω νεκροί οι εχθροί σας. Σε αντίθεση με το Medal of Honor [2010], όπου έπρεπε χειροκίνητα να ενεργοποιήσετε και να απενεργοποιήσετε την νυχτερινή όραση σε σκοτεινές περιοχές όπως σπηλιές. Στο Warfighter η διαδικασία αυτή γίνεται αυτόματα. Δηλαδή, μόλις εισέρχεστε σε έναν άσχημα ή καθόλου φωτισμένο χώρο, το ίδιο το παιχνίδι ενεργοποιεί την night vision και μόλις εξέρχεστε την σβήνει αυτόματα. Πολύ έξυπνη βελτίωση – προσθήκη αυτή.

Μία σοβαρότατη ατέλεια που δεν περίμενα να δω σε ένα σχετικά σύγχρονο παιχνίδι του 2012 είναι ότι δεν υπάρχει ειδικό μενού προβολής των πολλών και καλοφτιαγμένων cinematics – cutscenes. Τέτοιο πρόβλημα δεν είχε το σαφώς ανώτερο, σχεδόν σε όλους τους βασικούς τομείς που απαρτίζουν ένα βιντεοπαιχνίδι, Medal of Honor [2010].  

Εδώ σημειώνω ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα – πλατφόρμα Origin της Electronic Arts, μου πήρε γύρω στις 9 ώρες για να τελειώσω την campaign του MOH: Warfighter. Χρόνος ικανοποιητικός για τα δεδομένα των μοντέρνων παιχνιδιών FPS. Με το multiplayer δεν ασχολήθηκα καθόλου για 2 βασικότατους λόγους: 1^ον διότι είναι τελείως νεκρό αυτή τη στιγμή. Και 2^ον επειδή η πάρα πολύ αργή ταχύτητα που έχω αυτή τη στιγμή στο ίντερνέτ μου [κάτω από 3 Mbps] δεν μου επιτρέπει να κατεβάσω όλα τα απαραίτητα αρχεία ώστε να συμμετάσχω σε ένα multiplayer game της σύγχρονης εποχής.

Αρκεί να πω, ότι την εποχή που είχε βγει ήταν ένα διαφορετικό και πολύ απαιτητικό διαδικτυακό παιχνίδι. Όπου ο παίκτης διάλεγε έναν συγκεκριμένο στρατιώτη από μία γκάμα 13 ακριβώς πολεμιστών και ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να αμυνθεί υπέρ της πατρίδας του. Π.χ. Πολωνία, Ηνωμένο Βασίλειο κλπ. Πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρον multiplayer τότε. Σίγουρα ήταν πρωτότυπο και πολλοί παίκτες θα το είχαν απολαύσει. Τώρα αναπαύεται εν ειρήνη, δυστυχώς.

Το Warfighter, προς το τέλος του έχει αρκετά σκληρές και βίαιες εικόνες. Οι οποίες ενδέχεται να σοκάρουν και να αναστατώσουν τα παιδιά και ενδεχομένως και τους εφήβους. Γι’ αυτό και συνιστώ την ενασχόληση με αυτό το παιχνίδι μόνο σε ενήλικες.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη του Warfighter είναι μετριότατη και ουσιαστικά οι εχθροί σας ίσα που καλύπτονται από τα πυρά σας. Αυτό, καθιστά τον τίτλο σχετικά εύκολο για έναν έμπειρο shooter gamer. Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία των εμπείρων παικτών, θα σας συνιστούσα να ανεβάσετε το επίπεδο δυσκολίας πάνω από το μεσαίο.

Επιστρέφει στο Warfighter από το Medal of Honor [2010] το εικονίδιο του Headshot, που αυτή τη φορά είναι κόκκινο και επαρκώς μικρότερο σε μέγεθος, όπως φαίνεται στην οθόνη. Το παιχνίδι Tier 1, που απευθυνόταν στους πολύ σκληροπυρηνικούς και γρήγορους παίκτες έχει αφαιρεθεί εντελώς στο Warfighter και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.

Γενικά το τελευταίο δείχνει μία πολύ πιο πρόχειρη, μη προσεγμένη εικόνα σε σχέση με τον προκάτοχό του. Συν τοις άλλοις, πολύ ουσιώδες είναι να πούμε ότι το Warfighter έχει σημαντικά bugs και glitches. Σε μία αποστολή με ένα απλό αυτοκίνητο τύπου κούρσας και ενώ είχα ρυθμίσει από την αρχή που ξεκίνησα να παίζω το παιχνίδι την ανάλυση της οθόνης μου στα 1920Χ1080. Ξαφνικά κάτι έγινε και μου κατέβασε την ανάλυση από μόνο του στα 1280Χ720. Με αποτέλεσμα να μην βλέπω πολύ καλά. Πρώτη φορά μού τυχαίνει κάτι τέτοιο σε βιντεοπαιχνίδι.

Αυτό που ενδέχεται να ενοχλήσει πολλούς gamers είναι το ότι το Warfighter είναι ένα πολύ γραμμικό παιχνίδι και καθόλου sandbox (ανοιχτής προσέγγισης). Και αυτό στην εποχή μας ίσως να φανεί ξεπερασμένο σε πολλούς παίκτες FPS.

Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα από τα 2 είδη παιχνιδιού και απολαμβάνω εξίσου τα sandbox και τα linear games. Μάλιστα και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ίσως προτιμώ τα γραμμικά λίγο περισσότερο. Αυτό είναι θέμα γούστου εν πάση περιπτώσει και δεν μπορώ να το θεωρήσω αρνητικό.

Σας συνιστώ να κατεβάσετε το παιχνίδι μέσω διαδικτύου αφού το αγοράσετε [εγώ αγόρασα ένα κλειδί για το Origin μέσω ebay για λιγότερο από 5 €]. Και όχι να το εγκαταστήσετε μέσω των 2 DVD που δίνει η συσκευασμένη μορφή του Warfighter. Είχα φοβερές δυσλειτουργίες και προβλήματα όταν επιχείρησα να το εγκαταστήσω από τα δισκάκια και επιπλέον θέλει και πολλές ώρες [πάνω από 3] για να ολοκληρωθεί η ρουτίνα. Αν έχετε μία γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ, τότε θα έχετε τελειώσει στο πι και φι!

Το gameplay αυτό καθαυτό δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει σε σχέση με άλλα ανταγωνιστικά FPS και μου φάνηκε βαρετό και χωρίς νόημα. Το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι οι πολλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να μπουκάρετε σε ένα σπίτι που το ελέγχουν πολέμιοί σας. Αυτό το κομμάτι είναι έξυπνα σχεδιασμένο και απαιτεί τη συνεχή προσπάθεια του παίκτη στο να κάνει συνεχόμενα headshots, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.

Συμπεράσματα

Καταρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες μου. Διότι η αξιολόγησή μου του Medal of Honor: Warfighter δεν είναι πολύ μεγάλη σε μέγεθος, όπως οι περισσότερες κριτικές μου είναι πολύ εκτενείς και πιστεύω ότι τις αγαπάτε και γι’ αυτό το γεγονός. Μολονότι είναι η πικρή αλήθεια ότι το ίδιο το Warfighter είναι τόσο μετριότατο σαν παιχνίδι. Που δεν μου άφησε σχεδόν καμία μνήμη και συνεπώς ούτε του αξίζει ούτε του πρέπει μία μεγάλη αξιολόγηση για τούτο.

Το Warfighter είναι ένα βιντεοπαιχνίδι που ήθελα να το αγαπήσω και πίστευα ότι θα είναι καλό πριν το παίξω. Αλλά δεν με κέρδισε καθόλου σαν αποτέλεσμα. Αν είχαν προσεχθεί περισσότερο ο αχρείαστα περίπλοκος χειρισμός, τα bugs και κυρίως το σενάριο, η σκηνοθεσία αυτού, καθώς και το gameplay, ο τίτλος είχε όλες τις περγαμηνές να επιτύχει το στόχο του. Επιπροσθέτως, η συνειδητή στόχευση των δημιουργών στην πρόκληση έντονων συναισθημάτων ήταν έξυπνη και σωστή απόφαση αλλά κακά εκτελεσμένη την πράξη.

Το συγκεκριμένο videogame είναι τόσο αποτυχημένο, που η σπουδαία, ιστορική σειρά shooter, Medal of Honor σταμάτησε να βγάζει συνέχειες. Άρα το Warfighter ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των θρυλικών Medal of Honor games, δυστυχώς.

Όπως έχει πει και ο μεγάλος κριτικός κινηματογράφου, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος [τον οποίο θαυμάζω απεριόριστα]: «Η αρνητική κριτική είναι ούτως ή άλλως άχαρη διότι η κριτική είναι μία εργασία αγάπης. Και δεν έχει νόημα να γράψεις μία αρνητική κρίση μόνο και μόνο για να επιτεθείς στους δημιουργούς». Όμως για να συμπληρώσω κι εγώ τον σπουδαίο αυτό κριτικό θα πω ότι: Είναι καλό εντέλει να γράφει ένας κριτικός, κριτικές για μη επιτυχημένα βιντεοπαιχνίδια. Έτσι ώστε να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης με τα πολύ αξιόλογα και εκλεκτά games.

Και να βλέπεις το γιατί ακριβώς απέτυχε το τάδε βιντεοπαιχνίδι και τι έπρεπε να έχει προσεχθεί καλύτερα για να αποφύγει ο πλαστουργός την τελική αποτυχία. Συνάμα, δεν είναι απαραίτητο μία αρνητική κριτική να είναι επιθετική ή κακεντρεχής. Αν έχεις την ψυχραιμία, την ωριμότητα και την πνευματική διαύγεια, μπορείς να μετατρέψεις την αρνητική αξιολόγηση σε χρήσιμη και πάντοτε με σεβασμό στους δημιουργούς που, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους στη ζωή και στο έργο τους.

Το μόνο που πραγματικά αξίζει από το Warfighter είναι τα εκπληκτικά γραφικά του. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια δράσης με περίπλοκο χειρισμό τότε ίσως να σας ικανοποιήσει σαν τίτλος. Αλλά στον απαιτητικό gamer που θέλει να δει μια ωραία δουλειά που να έχει κάτι παραπάνω από πολύ καλά γραφικά δεν το συνιστώ καθόλου. Όπως και να’ χει η τελική απόφαση για το αν θα το παίξετε ή όχι είναι δική σας…

Θετικά

·         Έξοχα γραφικά που μοιάζουν κάπως καρτουνίστικα

·         Ζωηρά, πλούσια χρώματα

·         Εντυπωσιακά physics

Αρνητικά

·         Κακή σκηνοθεσία, εκτέλεση του σεναρίου στην πράξη

·         Περιέχει λίγες σκληρές σκηνές βασανιστηρίων και εκτελέσεων

·         Αδιάφορη μουσική

·         Αχρείαστα περίπλοκος και κουραστικός χειρισμός

·         Μικρή ποικιλία διαθέσιμων όπλων

·         Δεν υπάρχει ξεχωριστό μενού για τα πλούσια cinematics

·         Μετριότατη τεχνητή νοημοσύνη

·         Αφαίρεση του “Tier 1” game mode

·         Ενοχλητικά bugs, glitches

·         Βαρετό gameplay που δεν ξεχωρίζει

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 2/5