Max Payne 2 The Fall Of Max Payne: Η τραγωδία συνεχίζεται

Είδος: Third Person Shooter (TPS)

Πλατφόρμα: PC, Xbox, PlayStation 2
Ανάπτυξη: Remedy Entertainment 
Εκδότης: Rockstar games

Παίκτες: Single Player

Έτος Κυκλοφορίας: 2003

Προτεινόμενες Απαιτήσεις: Λ.Σ.: Windows 98/Me/2000/XP/Vista/7
Επεξεργαστής: 1.4 GHz Athlon ή 1.7 GHz Pentium 4, Celeron or Duron
Μνήμη: 512 MB
Σκληρός δίσκος: 1,7 GB ελεύθερος χώρος

Κάρτα γραφικών: 64 MB συμβατή με DirectX 9 κάρτα γραφικών με HW T&L support
Κάρτα ήχου: Συμβατή με DirectX

DirectX: 9.0
Πληκτρολόγιο
Ποντίκι
CD-ROM Drive

 

Εισαγωγή – Σενάριο

Το Max Payne 2 είναι το τρίτο παιχνίδι της παραγωγού εταιρείας Remedy Entertainment. Το σενάριο του παιχνιδιού έχει γράψει για ακόμα μια φορά ο Sam Lake, αλλά αυτή τη φορά οι δημιουργοί δεν έδωσαν το πρόσωπο του σεναριογράφου στον ήρωα αλλά έβαλαν ένα συνηθισμένο πρόσωπο του σκληρού, αρρενωπού και όμορφου άντρα. Κατά τη γνώμη μου έκαναν πολύ καλά που άλλαξαν το πρόσωπο του Maχ, αφού αυτό του πρώτου παιχνιδιού δεν ήταν και ότι καλύτερο.

Το σενάριο έχει ως εξής: Ο Alfred Woden κράτησε την υπόσχεσή του απέναντι στον Μαξ και τον επανέφερε στην κοινωνία. Από επικίνδυνος εγκληματίας, ο Μαξ είναι πλέον ήρωας της αστυνομίας. Ο Μαξ, αφού ξαναμπήκε με τη βοήθεια του Woden στο σώμα, έφυγε από τη δίωξη ναρκωτικών και επέστρεψε στην παλιά του δουλειά, στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης (NYPD). Στην πρώτη πίστα του παιχνιδιού θα πρέπει να βοηθήσετε τον Vlad, που είναι πλέον κολλητός σας, μετά τη συμπαράσταση που σας προσέφερε στο πρώτο παιχνίδι της σειράς.

Ο Μαξ, αυτή τη φορά, ερευνά μία σειρά δολοφονιών που έχει διαπράξει μία ομάδα πληρωμένων δολοφόνων, οι “Cleaners”. Αυτοί μεταμφιέζονται ως καθαριστές κτιρίων και υποτίθεται ότι δουλεύουν για μία εταιρεία που λέγεται “Squeaky Cleaning Company”. Αυτοί οι εγκληματίες δεν θα αργήσουν να επιτεθούν στον Μαξ και έτσι να αποκαλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού ο Μαξ ξαναβρίσκει την Mona Sax, που την νόμιζε για νεκρή, αφού στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι.

Ουσιαστικά, το σενάριο του παιχνιδιού εξελίσσεται γύρω από τον ερωτικό δεσμό του Μαξ με την Μόνα, πράγμα που το κάνει πιο ενδιαφέρον από αυτό του πρώτου παιχνιδιού. Πλην όμως το σενάριο είναι, όπως και το προηγούμενο, μάλλον τετριμμένο και γεμάτο σεξ, βία και συνομωσίες. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, αφού τα έχουμε δει πάμπολλες φορές σε Αμερικάνικες ταινίες. Βέβαια η υπόθεση δεν είναι τόσο προβλέψιμη και θα σας κρατήσει σε μια σχετική αγωνία.

Η υπόθεση παρουσιάζεται στον παίκτη με τη μορφή κόμιξ ενηλίκων, ακριβώς όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι. Βέβαια, αυτή τη φορά, υπάρχουν και κάποια in-game videos αλλά αυτά προβάλλονται σπάνια.

Γραφικά

Τα γραφικά του Max Payne 2, είναι αρκετά εντυπωσιακά, σε γενικές γραμμές. Εκεί που έχει γίνει εξαιρετική δουλειά είναι στο animation και ειδικότερα στα physics. Θα εντυπωσιαστείτε ιδιαίτερα με τον τρόπο που πέφτουν κάτω οι εχθροί αλλά και με τον τρόπο που εκτοξεύονται τα σώματα των εχθρών αφού έχουν δεχθεί χειροβομβίδα. Πολύ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αν ρίξετε μία χειροβομβίδα σε σημείο που υπάρχουν εχθρικά πτώματα, αυτά και πάλι θα πεταχτούν σε κάποια απόσταση, ανάλογα με το πόσο κοντά έγινε η έκρηξη. Επίσης, όλα τα αντικείμενα που υπάρχουν σε ένα χώρο, επηρεάζονται από πυροβολισμούς και εκρήξεις. Πραγματικά, τα physics δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από αυτά του Half-Life 2, αν και σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι είναι εφάμιλλά του. Ας μην ξεχνάμε ότι το Half-Life 2 είναι μεταγενέστερο παιχνίδι και γενικά πολύ καλύτερης ποιότητας.

Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι πολύ καλοσχεδιασμένα και αυτό φαίνεται τόσο μέσα στο παιχνίδι, όσο και όταν πατήσετε pause, ή ακόμα και στα cutscenes (ναι υπάρχουν και τέτοια!) Τα μοντέλα των όπλων είναι επίσης πολύ καλοσχεδιασμένα και το antialiasing είναι εξαιρετικό, ειδικά αν το παίξετε σε σύγχρονο μηχάνημα και επιλέξετε όλες τις ρυθμίσεις στο high. Στο παιχνίδι υπάρχουν τόσο εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί χώροι και ο σχεδιασμός τους είναι πολύ καλός. Όλα τα αντικείμενα του παιχνιδιού μπορούν να καταστραφούν και τα δωμάτια είναι πλούσια διακοσμημένα.

Ένα πρώτο αρνητικό στοιχείο των γραφικών είναι ότι σε αντίθεση με το πρώτο Max Payne, οι τρύπες από τις σφαίρες στους τοίχους δεν διαφέρουν ανάλογα με το διαμέτρημα. Ο ουρανός, που ήταν στατικός και εντελώς ψεύτικος στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, αυτή τη φορά έχει βελτιωθεί κάπως με την έννοια ότι κινείται, αλλά και πάλι είναι αρκετά προχειροφτιαγμένος και δεν πείθει και πολύ. Η απεικόνιση του αίματος είναι η ίδια όπως αυτή του πρώτου Max Payne.

Οι γεμιστήρες και οι κάλυκες μένουν για πάντα στο έδαφος, όπως και στο πρώτο παιχνίδι και είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένοι.

Το μεγάλο πρόβλημα του πρώτου Max Payne, δηλαδή ότι δεν μπορείτε να πάρετε screenshots παραμένει άλυτο για ακόμα μια φορά και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει έντονη προχειρότητα. Γενικά, ενώ έγιναν κάποιες προσπάθειες βελτίωσης στα γραφικά, αυτές κρίνονται ανεπαρκείς. Τα γραφικά του Max Payne 2 θα ικανοποιήσουν αρκετά τους περισσότερους παίκτες αλλά σίγουρα δεν θα ενθουσιάσουν κανέναν.

Ήχος

Και ο ήχος του παιχνιδιού, κινείται πάνω κάτω στα επίπεδα των γραφικών του. Είναι σίγουρα κλάσεις ανώτερος από τον προβληματικό ήχο του πρώτου Max Payne. Όπως θα θυμάστε ο ήχος του πρώτου παιχνιδιού ήταν επιεικώς απαράδεκτος. Τα reload των όπλων ίσα που ακούγονταν, η μουσική ήταν για κλάματα κ.ο.κ.

Αυτή τη φορά οι ήχοι των όπλων είναι πολύ πειστικοί και το reload των όπλων ακούγεται με μία σχετική καθαρότητα. Ειδικά ήχοι όπλων όπως αυτός του Καλάσνικοφ ή του M4 carbine θα σας εντυπωσιάσουν. Από την άλλη πλευρά, η μουσική, για ακόμα μια φορά είναι παντελώς αδιάφορη. Τουλάχιστον όμως υπάρχει μουσική υπόκρουση τόσο στο κεντρικό μενού όσο και στις διάφορες πίστες, αλλά μάλλον θα το ευχαριστηθείτε περισσότερο αν κλείσετε τη μουσική στα options, κάτι που ισχύει για αρκετά παιχνίδια.

Οι φωνές των πρωταγωνιστών είναι για ακόμα μια φορά εντελώς στημένες και δεν αποδίδουν καθόλου καλά τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Η φωνή που ξεχώρισε προς το τέλος του παιχνιδιού ήταν αυτή του Vlad. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι τον χαρακτήρα του Μαξ υποδύεται ο ίδιος ηθοποιός (;) με το Max Payne. Ας περάσουμε όμως στην ουσία, δηλαδή το gameplay.

Gameplay – Χειρισμός

Ο χειρισμός του Max Payne 2 είναι ουσιαστικά ίδιος με αυτόν του πρώτου παιχνιδιού. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά θα έχετε ένα πολύ μεγαλύτερο οπλοστάσιο στη διάθεσή σας, σε σχέση με το περιορισμένο του Max Payne. H «μανία» των δημιουργών με τα υποπολυβόλα φαίνεται ότι επιτέλους τους πέρασε. Έτσι τώρα έχουμε μία αρκετά μεγάλη ποικιλία όπλων, από πιστόλια, έως sniper rifles καθώς και τα πολυαγαπημένα τυφέκια εφόδου (assault rifles) όπως το δημοφιλέστατο Καλάσνικοφ. Πραγματικά τα όπλα του Max Payne 2 τα λάτρεψα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο!

Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι μέτρια προς μικρή, παρόμοια με του πρώτου Max Payne, ίσως να είναι και μικρότερη. Το παιχνίδι είναι μέτριο σε δυσκολία και σίγουρα ευκολότερο από το πρώτο Max Payne. Οι εχθροί που θα αντιμετωπίσετε είναι ίδιοι με αυτούς του πρώτου μέρους, δηλαδή από απλοί κακοποιοί μέχρι commandos με αλεξίσφαιρα, αλλά ακόμα και οι τελευταίοι θα είναι ευκολότερο να πέσουν σε σχέση με το Max Payne.

Μία πολύ σημαντική διαφορά σε σχέση με τον προκάτοχο είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν bosses, και αυτό κάνει το παιχνίδι ευκολότερο, αλλά και πιο ρεαλιστικό. Θα θυμάστε τους σκληροτράχηλους bosses του Max Payne που ήθελαν μπαζούκας, για να μην πω πυραύλους μαχητικού ελικοπτέρου για να πέσουν! Ίσως θα έπρεπε να καλούσαμε την ομάδα Comanche ή τους Spetsnaz να βάλουν ένα χεράκι με τα bosses του Max Payne 1!

Κάποιες ωραίες πινελιές αφορούν στα όπλα: Αυτή τη φορά τα όπλα δεν παίρνουν 100 σφαίρες το καθένα (!) όπως στο πρώτο Max Payne, αλλά έχουν φυσιολογικές χωρητικότητες. Επίσης μπορείτε πλέον να χρησιμοποιήσετε διπλά Desert Eagle κάνοντας τεράστια ζημιά στους αντιπάλους σας.

Τα bullet time και shoot dodge υπάρχουν και είναι βελτιωμένα. To bullet time έχει βελτιωθεί ως εξής: Αυτή τη φορά, όσο περισσότερους εχθρούς σκοτώνετε τόσο πιο πολύ επιβραδύνεται ο χρόνος. Η διαφορά με το πρώτο Max Payne είναι ότι τώρα, δεν επιβραδύνεται σχεδόν καθόλου ο βηματισμός σας, και αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να αποφεύγετε τις σφαίρες καλύτερα.

Το πρόβλημα με την έλλειψη ονομασίας μοντέλου σε ορισμένα όπλα επιμένει και στο Max Payne 2. Ακόμα μία ενοχλητική παράλειψη, που θα έπρεπε να έχει προσεχθεί. Το reload των όπλων είναι κανονικής προς μικρής διάρκειας και αυτό προσθέτει στην ταχύτητα του gameplay και είναι σίγουρα ένα καλό στοιχείο για κάθε shooter.

Ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα του προκατόχου, που έχει διορθωθεί ήταν ο χρόνος που έδινε το παιχνίδι στις χειροβομβίδες πριν αυτές εκραγούν. Αυτή τη φορά οι χειροβομβίδες εκρήγνυνται τη σωστή στιγμή, δηλαδή ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά και έτσι θα μπορείτε να τις αποφύγετε εγκαίρως.

Από την άλλη πλευρά ο σχεδιασμός των εκρήξεων και των φλογών δεν είναι και ο καλύτερος για ένα παιχνίδι του 2003. Συγκρίνοντάς τες με αυτές του Comanche 4, παιχνιδιού του 2001, πραγματικά μοιάζουν τουλάχιστον παρωχημένες.

Ένα πολύ ενοχλητικό στοιχείο του προκατόχου ήταν οι λαβύρινθοι. Και αυτό όμως φαίνεται ότι το έλαβαν υπόψη οι δημιουργοί αφού τώρα οι εφιάλτες (που και πάλι βλέπει ο Μαξ) είναι πολύ πιο γραμμικοί και δεν θα σας ενοχλήσουν. Τα loading του παιχνιδιού είναι αρκετά αργά αλλά όχι σε βαθμό να σας εκνευρίσουν. Αυτή τη φορά, όση ώρα και να ασχοληθείτε με το παιχνίδι σε ένα playthrough, δεν θα αργήσετε να κάνετε έξοδο στην επιφάνεια εργασίας, όπως συνέβαινε με το πρώτο Max Payne.

Επίσης, το πολύ ιδιόρρυθμο σύστημα επιλογής δυσκολίας, διορθώθηκε αρκετά αν και όχι εντελώς. Τώρα, αν παίξετε το παιχνίδι για πρώτη φορά, θα μπορείτε να επιλέξετε μόνο το πρώτο επίπεδο δυσκολίας. Αν όμως το τερματίσετε σε αυτό το επίπεδο, αυτόματα θα ξεκλειδώσουν και όλα τα υπόλοιπα επίπεδα δυσκολίας. Αυτή είναι μεν μία βελτίωση, αλλά δεν είναι αρκετή, αφού μπορεί για πολλούς παίκτες, το πρώτο επίπεδο δυσκολίας να είναι υπερβολικά εύκολο.

Ένα από τα μεγαλύτερα ατού του παιχνιδιού είναι η δυνατότητα ελέγχου δύο χαρακτήρων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας: Μαξ και Μόνα.

Στα θετικά συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι αυτή τη φορά υπάρχουν πολύ περισσότερα πυρομαχικά διαθέσιμα στο παιχνίδι (σε σύγκριση με τα ελάχιστα που υπήρχαν στο Max Payne 1). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα σπαταλάτε αλόγιστα, απλά δεν πρέπει να αρρωστήσετε από την τσιγκουνιά όπως στο προβληματικό Max Payne 1.

Το μεγάλο «κατόρθωμα» του Max Payne 2, είναι ότι, αυτή τη φορά, πράγματι θα αισθανθείτε τα συναισθήματα του ήρωα στην πορεία του παιχνιδιού, παρά το μέτριο voice acting.

Και τελειώνουμε το gameplay με τα αρνητικά. Το πρώτο είναι ότι, όπως και στον προκάτοχο, δεν υπάρχουν cinematics διαθέσιμα στο κεντρικό μενού μετά ή πριν τον τερματισμό του παιχνιδιού. Έτσι, δεν θα μπορέσετε να δείτε ολοκληρωμένη την ιστορία του Max Payne 2.

Το τελευταίο όμως αρνητικό, είναι και το μεγαλύτερο: Το παιχνίδι διαθέτει δύο τερματισμούς. Έναν απαισιόδοξο και έναν αισιόδοξο. Το κακό όμως είναι ότι τον αισιόδοξο τερματισμό θα έχετε την «τιμή» να τον παρακολουθήσετε μόνο αν (άκουσον άκουσον) τερματίσετε το παιχνίδι στο ανώτατο επίπεδο δυσκολίας. Δηλαδή αν δεν είστε βετεράνος των shooters, δεν θα δείτε και τον καλό τερματισμό. Φυσικά αυτό το βρήκα απαράδεκτο, αλλά μην σκάτε, υπάρχει και το youtube!

Γενικά το gameplay του Max Payne 2 είναι το πιο δυνατό του κομμάτι και σίγουρα ικανοποιεί, παρά τις όποιες παραλήψεις. Σίγουρα, από πλευράς gameplay, θα απολαύσετε το Max Payne 2.

Συμπεράσματα

Τι είδους εμπειρία είναι λοιπόν το Max Payne 2? Το Max Payne 2 είναι πολύ βελτιωμένο σε σχέση με τον προκάτοχό του στον τεχνικό τομέα αλλά κρατάει το ίδιο πολύ σκοτεινό και απαισιόδοξο ύφος στο σενάριο. Αυτό που μου άρεσε στο παιχνίδι είναι το στοιχείο του σεξ. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι η μιζέρια, η θλίψη, η καχυποψία και η κακώς εφαρμοσμένη (ας μην το συγκρίνουμε με τη σειρά Deus Ex) συνωμοσιολογία.

Το παιχνίδι ομοιάζει έντονα με μία κακής ποιότητας Αμερικάνικη ταινία. Δηλαδή, ενώ είναι αλήθεια ότι αυτή τη φορά θα νοιώσετε τα συναισθήματα του Μαξ, ειδικά προς το τέλος, αυτά τα συναισθήματα είναι όλα αρνητικά. Μίσος, θλίψη, επιθετικότητα, μιζέρια. Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο φωτεινό που να δίνει μια νότα αισιοδοξίας.

Όταν αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν στην αγορά παιχνίδια σαν το Half-Life 2 ή το Crysis, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να βυθιστεί κανείς μέσα στη μαυρίλα για ένα παιχνίδι που σύμφωνα με την Wikipedia δεν πούλησε παρά ελάχιστα αντίτυπα. Ναι, έχει καλά γραφικά, καλό gameplay, αξιοπρεπή ήχο, αλλά νομίζω ότι σε περίοδο που στη χώρα μας η απαισιοδοξία έχει αυξηθεί κατακόρυφα, ο μέσος gamer καλά θα κάνει να αποφύγει αυτό το παιχνίδι.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι έπαιξα το παιχνίδι στην τελευταία του έκδοση σε windows 7 64-bit, χωρίς να συναντήσω το παραμικρό πρόβλημα.

Πάρτε το μόνο αν είστε φανατικός οπαδός του πρώτου Max Payne. Αλλιώς, πάρτε ακόμα ένα καθαρόαιμο FPS που θα το ευχαριστηθείτε πολύ περισσότερο. Κοινώς, προσωπικά μπορώ άνετα να πω ότι κλαίω τα λεφτά μου που το πήρα και ότι δεν αξίζει ούτε για 5 €. Η απόφαση δική σας…   

Θετικά

·         Animation και physics

·         Ενδιαφέροντα όπλα

·         Βελτιωμένο bullet time

·         Δυνατότητα ελέγχου δύο χαρακτήρων

·         Δεν υπάρχουν λαβύρινθοι

·         Δεν υπάρχουν bosses

Αρνητικά

·         Απουσία screenshots (για δεύτερη φορά)

·         Τετριμμένο σενάριο

·         Αδιάφορη μουσική

·         Μέτριο voice acting

·         Μικρή διάρκεια – αντοχή στο χρόνο

·         Απουσία ονομάτων μοντέλων όπλων (για δεύτερη φορά)

·         Απουσία μενού “cinematics” μετά τον τερματισμό

·         Δύο τερματισμοί ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 6,4/10

Call of Duty: United Offensive

Η απόλυτη πολεμική εμπειρία

Είδος: First Person Shooter

Πλατφόρμα: PC, Mac OS X
Ανάπτυξη: Gray Matter Interactive

Εκδότης: Activision

Παίκτες: Single Player, Multiplayer

Έτος κυκλοφορίας: 2004

Προτεινόμενες Απαιτήσεις: Λ.Σ.: Windows 98/ME/2000/XP/Vista/7
Επεξεργαστής: Pentium 3 @ 800 MHz
Μνήμη: 256 Mb
Σκληρός δίσκος: 1.15 Gb ελεύθερος χώρος
Κάρτα γραφικών: Πλήρως συμβατή με Direct X 9.0c με 3D Hardware επιταχυντή 32 Mb
Κάρτα ήχου: 100% συμβατή με DirectX 9.0c 16 bit
DirectX: 9.0c
Πληκτρολόγιο
Ποντίκι
CD-ROM Drive

Εισαγωγή – Σενάριο

Η Gray Matter Interactive έχει δημιουργήσει αρκετά παιχνίδια και τα περισσότερα από αυτά τα έφτιαξε υπό την ονομασία Xatrix Entertainment. Η εταιρεία εξαγοράστηκε από την Activision τον Ιανουάριο του 2002, όπως και η Infinity Ward τον Οκτώβριο του 2003. Ένας αριθμός των μελών της Gray Matter ανήκει τώρα στην Treyarch.

Τα παιχνίδια που έχει δημιουργήσει η Gray Matter (με αυτό το όνομα) είναι τα εξής: Call of Duty 2: Big Red One (σε συνεργασία με την Treyarch) (2005), Call of Duty: United Offensive (expansion) (2004), Return to Castle Wolfenstein (2001) και Tony Hawk's Pro Skater 2 (PC) (2000).

Τα παιχνίδια που δημιούργησε ως Xatrix Entertainment είναι τα εξής: Kingpin: Life of Crime (1999), Quake II: The Reckoning (expansion) (1998), Redneck Rampage Rides Again (1998), Redneck Deer Huntin' (1997), Redneck Rampage (1997), Cyberia 2: Resurrection (1995), Cyberia (1994).

Σενάριο για το παιχνίδι δεν υπάρχει στην ουσία αφού όπως και το πρώτο Call Of Duty, το παιχνίδι εξελίσσεται με τη μορφή αποστολών. Η διαφορά όσον αφορά την παρουσίαση των αποστολών είναι ότι στο United Offensive οι αποστολές παρουσιάζονται με τη μορφή διαφανειών και ταυτόχρονης ομιλίας πιο συχνά από ότι στο COD.

Επίσης μία πρώτη πανέμορφη λεπτομέρεια είναι ότι στις Σοβιετικές αποστολές θα σας παρουσιάζεται αντί για mission outline, κάποιο γράμμα με τις εμπειρίες του στρατιώτη σας προς την κοπέλα του. Πραγματικά αυτό το βρήκα πολύ έξυπνο και πιο συναισθηματικό αλλά και ρεαλιστικό σαν προσέγγιση από τις απρόσωπες mission outlines του COD.

Γραφικά

Για τα γραφικά του COD είχα γράψει ότι ήταν καλά χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν. Τα γραφικά του UO είναι απλά εξαιρετικά. Όλες οι αδυναμίες που υπήρχαν στο COD, λήφθηκαν σοβαρά υπόψη και διορθώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο.

Το αρχικό βίντεο δεν έχει κείμενο όπως στο COD αλλά είναι πολύ πιο εκτενές και εντυπωσιακό και σας δίνει μία καλή αίσθηση του τι σας περιμένει στο παιχνίδι! Στην οθόνη δράσης δεν έχουν αλλάξει και πολλά αφού ο χειρισμός και τα controls στα options είναι ακριβώς τα ίδια. Τα γραφικά των Cutscenes είναι φτιαγμένα με τη μηχανή γραφικών του παιχνιδιού όπως και στο COD και εντυπωσιάζουν πολύ.

Στο παιχνίδι, για μια ακόμα φορά, κυριαρχούν οι εξωτερικοί χώροι οι οποίοι είναι άκρως εντυπωσιακοί. Ξεχάστε τους ψεύτικους, στατικούς ουρανούς του COD. Αυτή τη φορά, οι ουρανοί είναι κινούμενοι με πανέμορφες λεπτομέρειες όπως πουλιά που πετούν από πάνω σας ή βομβαρδιστικά που βλέπετε στο βάθος του ορίζοντα στις τελευταίες αποστολές.

Τα μοντέλα των όπλων είναι για ακόμα μια φορά εξαιρετικά καθώς και τα σκοπευτικά τους. Επίσης ορισμένα μοντέλα όπλων (που ήταν πιο κακοσχεδιασμένα) καθώς και τα σκοπευτικά τους έχουν βελτιωθεί, όπως το MP44. Ειδικά τα μοντέλα των νέων όπλων θα τα λατρέψετε!

Επίσης, οι εκρήξεις και οι φλόγες έχουν αποδοθεί πολύ καλύτερα στο UO, και είναι υπέροχο το θέαμά τους. Μία απίθανη λεπτομέρεια στην πρώτη αποστολή του παιχνιδιού, είναι ότι λόγω των βαρέων πυρών που δέχεται η μονάδα σας και ενώ τρέχετε ανάμεσα σε πολλά δέντρα θα βλέπετε πολλά από αυτά τα δέντρα να εκρήγνυνται και να πέφτουν σχεδόν επάνω στο κεφάλι σας. Εκεί θα δείτε τα γραφικά του UO σε όλο τους το μεγαλείο!

Ακόμα, έχει διορθωθεί αρκετά και το πρόβλημα με το κακό animation των στρατιωτών. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι και το καλύτερο που έχουμε δει αλλά είναι αρκετά βελτιωμένο σε σχέση με του COD που ήταν όντως προβληματικό.

Ένα στοιχείο που θα σας αρέσει πολύ είναι ότι στο τέλος κάθε campaign, θα βλέπετε ένα όμορφο βιντεάκι σε στυλ highlights από την μόλις ολοκληρωμένη campaign. Επίσης, μετά το εν λόγω βιντεάκι, θα βλέπετε και ένα “debriefing”. Δηλαδή ένα κείμενο – απολογισμό που θα εξυμνεί τα κατορθώματα της μονάδας σας στη μάχη. Πραγματικά πολύ όμορφες προσθήκες.

Κάποιες αρνητικές λεπτομέρειες στα γραφικά παραμένουν, όπως ότι πολλά αντικείμενα εσωτερικών χώρων δεν καταστρέφονται όταν τα πυροβολείτε ή ότι τα σημάδια από τις σφαίρες δεν διαφέρουν ανάλογα με το διαμέτρημα.

Καιρικές συνθήκες υπάρχουν και είναι αρκετά ρεαλιστικές. Αυτές ποικίλουν από τους ηλιόλουστους μεσογειακούς ουρανούς της Σικελίας μέχρι την ελαφρά χιονόπτωση στις Αμερικανικές αποστολές ή την βροχόπτωση στις Σοβιετικές. Αυτές οι καιρικές συνθήκες έχουν αποδοθεί αρκετά ικανοποιητικά αν και υπήρχαν και περιθώρια τελειοποίησης.

Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα και πρόβλημα των γραφικών είναι ότι τα καρέ ανά δευτερόλεπτο σε πολλά σημεία του παιχνιδιού πέφτουν δραματικά, κάτι που δεν συνέβαινε καθόλου στο COD. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις δυνατότητες του μηχανήματός σας, αφού συμβαίνει ακόμα και σε μηχανήματα – θηρία.

Πραγματικά αν δεν υπήρχε αυτό το σοβαρό πρόβλημα (που δεν διορθώνεται με τα patches), θα μιλούσαμε για πραγματικά πολύ καλά γραφικά. Ακόμα κι έτσι όμως, τα γραφικά είναι αρκετά καλοδουλεμένα και πολύ βελτιωμένα σε σχέση με το COD και για αυτό αξίζουν μνείας.

Ήχος

Ο ήχος του παιχνιδιού κινείται στα ίδια επίπεδα με του COD. Σημαντικές αλλαγές δεν έχουν γίνει αφού το παιχνίδι υποστηρίζει τις δύο τεχνολογίες ήχου (ΕΑΧ και 2D audio) που υποστήριζε και το COD και η μουσική είναι ακριβώς η ίδια με του COD, κάτι που ίσως απογοητεύσει κάποιους αλλά από την άλλη είναι απόλυτα αναμενόμενο αφού το παιχνίδι αποτελεί expansion και όχι επίσημη συνέχεια του COD. Τα περισσότερα expansion λειτουργούν με αυτή τη λογική. Πάντως θα ήταν ωραίο να βλέπαμε ένα έστω κομμάτι καινούργιο, ας πούμε στο κεντρικό μενού.

Ο ήχος των καινούργιων όπλων ακούγεται λίγο υποτονικός και πολλές φορές δεν πείθει ιδιαίτερα για την ισχύ του όπλου, αλλά αυτό ήταν ένα πρόβλημα που είχε λίγο έως πολύ και το COD. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν όφειλε η δημιουργός εταιρεία να το βελτιώσει… Από την άλλη πλευρά, οι διάλογοι είναι για μια ακόμα φορά πολύ προσεγμένοι και οι προφορές των συμμάχων διαφέρουν ανάλογα με την χώρα καταγωγής τους.

Συνολικά ο ήχος δεν έχει υποστεί καμία βελτίωση (ως όφειλε) και αυτό τον καθιστά το πιο ασθενές κομμάτι του παιχνιδιού. Ας περάσουμε όμως στο τελευταίο και καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, το gameplay.

Gameplay – Χειρισμός

To gameplay του UO είναι, με μία λέξη, άψογο. Ο χειρισμός του παιχνιδιού (που ήταν ήδη εξαιρετικός) έχει βελτιωθεί λίγο ως προς ένα σημείο: Αυτή τη φορά, υπάρχει η δυνατότητα του Sprint. Αυτό σημαίνει ότι με ένα κουμπί της επιλογής σας, θα μπορείτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα να τρέξετε γρήγορα, αποφεύγοντας έτσι επικίνδυνα σημεία όπου σε άλλη περίπτωση θα δεχόσασταν τόνους από εχθρικά πυρά.

Αυτή η προσθήκη είναι πάρα πολύ χρήσιμη, και βοηθάει πολύ το gameplay, που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν υπερβολικά δύσκολο. Επίσης, όταν χρησιμοποιείτε το sprint, θα αλλάζει και η εικόνα της στάσης του στρατιώτη σας.

Αντί δηλαδή να βλέπετε την εικονίτσα του στρατιώτη όρθιου, θα βλέπετε, για όση ώρα πατάτε το σχετικό κουμπί, μία εικόνα όπου ο στρατιώτης απεικονίζεται να τρέχει. Επίσης, καθώς θα τρέχετε, η αναπνοή σας θα βαραίνει από την κούραση και η μπάρα της προαναφερθείσας εικονίτσας θα μειώνεται μέχρι που θα σας τελειώσει η αντοχή και αυτόματα θα σταματήσετε το sprint.

Πραγματικά οι δημιουργοί εδώ έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό προσέχοντας και την τελευταία λεπτομέρεια. Αυτή είναι και η μία βασική αλλαγή που αφορά τον χειρισμό. Ας περάσουμε στο ζουμί, δηλαδή το gameplay.

Καταρχάς το παιχνίδι προσθέτει πολλά νέα όπλα και αυτό, σε συνδυασμό με τη χρήση των υπαρχόντων όπλων κάνει το οπλοστάσιο του παίκτη πολύ πλούσιο. Τα περισσότερα από αυτά είναι ημιαυτόματα τουφέκια σαν το γνωστό από το COD, M1 Garand.

Εδώ όμως υπάρχει ένα από τα ελάχιστα προβλήματα του παιχνιδιού. Ενώ η απεικόνιση των όπλων είναι εξαιρετική, η χρήση τους είναι λίγο προβληματική. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γέμισμά τους.

Τα καινούργια όπλα και ειδικά τα ημιαυτόματα τουφέκια, έχουν πολύ χρονοβόρο γέμισμα, πράγμα που  αν δεν έχετε το νου σας να καλυφθείτε ενώ γεμίζετε, μπορεί πολλές φορές να σας κοστίσει τη ζωή. Αυτό είναι ένα στοιχείο αρκετά ενοχλητικό και επίσης δεν συνάδει με το πνεύμα της γρήγορης δράσης που επικρατεί στο COD. Η μόνη λύση είναι η κάλυψη του στρατιώτη σας όταν χρειάζεται να γεμίσετε.

Στα θετικά του τίτλου συγκαταλέγονται τα πολύ πιο ενδιαφέροντα objectives της κάθε αποστολής. Ενώ στο COD τα objectives ήταν μάλλον αδιάφορα και επαναλαμβανόμενα (τοποθέτηση βομβών, κλοπή εγγράφων κ.λπ.), στο UO, θα εντυπωσιαστείτε από τα πολύ πιο πλούσια και ρεαλιστικά objectives των αποστολών.

Εδώ θα μπορούσα να αποκαλύψω ένα πολύ όμορφο objective μίας Βρετανικής αποστολής, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελε κανείς σας να του χαλάσω την έκπληξη οπότε το αφήνω! Το σύστημα των save έχει διατηρηθεί ακριβώς το ίδιο με του COD και είναι άκρως ικανοποιητικό.

Ένα ακόμα πολύ όμορφο στοιχείο είναι ότι οι αποστολές είναι ακόμα πιο ιστορικά ακριβείς από αυτές του COD. Σε αντίθεση με το COD, training δεν υπάρχει αφού ο χειρισμός είναι σχεδόν ίδιος με του COD. Αυτό το βρήκα πολύ φυσικό και δεν με ενόχλησε καθόλου.

Ο βαθμός δυσκολίας του UO είναι γενικά αρκετά αυξημένος σε σύγκριση με αυτόν του COD. Αυτό οφείλεται στο ότι οι εχθροί που αντιμετωπίζετε κάθε φορά είναι πολυπληθέστεροι του COD, και βέβαια η ένταση των μαχών πολύ μεγαλύτερη και άρα πολύ ρεαλιστικότερη, αφού μιλάμε για τον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία.

Αν έχετε μέτρια εμπειρία στα FPS, δοκιμάστε το “regular” επίπεδο δυσκολίας, το οποίο και είναι αρκετά έως πολύ δύσκολο (σε ορισμένα σημεία - ειδικά στις τελευταίες αποστολές της κάθε campaign). Αν είστε σχετικά καινούργιος παίκτης παίξτε το στο “greenhorn”. Αν είστε βετεράνος του είδους δοκιμάστε αρχικά το “hardened” και αν κι αυτό σας φαίνεται εύκολο, τότε σταυρώστε τα δάχτυλά σας και επιλέξτε το “veteran”.

Το παιχνίδι περιλαμβάνει πολλά περισσότερα οχήματα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε. Αυτά έχουν εύρος από τανκς μέχρι ταχύπλοα σκάφη θαλάσσης εξοπλισμένα με κανόνι μικρού διαμετρήματος. Επίσης, πολλές φορές μέσα στην ίδια αποστολή θα χρειαστεί να πάρετε πολλούς διαφορετικούς ρόλους, όπως ελεύθερου σκοπευτή, χειριστή αντιαεροπορικού κ.λπ.

Το μέγεθος του παιχνιδιού είναι αρκετά χορταστικό για expansion pack και με τις πολύ σημαντικές αλλαγές στο multiplayer το καθιστά ικανοποιητικό.

Ας περάσουμε όμως στο πιο αναβαθμισμένο κομμάτι του παιχνιδιού, το multiplayer.

Εδώ θα βρούμε όλα τα γνωστά game modes του COD, δηλαδή: Headquarters, Behind Enemy Lines, Retrieval, Search & Destroy, Deathmatch και Team Deathmatch, αλλά και τρία νέα: Domination, Capture the Flag και Base Assault. Θα εξηγήσουμε ευθύς αμέσως το πώς λειτουργούν τα τρία νέα modes.

Στο Domination, δύο ομάδες συγκρούονται με σκοπό να αιχμαλωτίσουν πέντε έως επτά ξεχωριστές ζώνες στον χάρτη. Οι ζώνες αυτές, αναπαριστώνται με σημαίες, και οι παίκτες πρέπει να κάτσουν δίπλα στη σημαία για μία μικρή χρονική περίοδο για να διεκδικήσουν την περιοχή. Η πρώτη ομάδα που θα αιχμαλωτίσει όλες τις ζώνες κερδίζει τον γύρο. Οι πόντοι κερδίζονται είτε με την εξόντωση αντιπάλων είτε με την κατοχή των ζωνών.

Στο Capture the Flag, κάθε ομάδα πρέπει να εντοπίσει την βάση του εχθρού, να κλέψει την εχθρική σημαία και να επιστρέψει στη βάση του για να την κατοχυρώσει. Οι πόντοι δίδονται για την κλοπή, την αιχμαλώτιση, την άμυνα και την επιστροφή της σημαίας καθώς και για την εξόντωση του αντιπάλου. Οι ομάδες κερδίζουν πόντους για τις επιτυχημένες κατοχυρώσεις και η πρώτη ομάδα που θα φτάσει στο καθορισμένο όριο πόντων ή η πρώτη που θα έχει τις περισσότερες κατοχυρώσεις στο χρονικό περιθώριο που καθορίστηκε, κερδίζει.

Στο Base Assault, κάθε ομάδα πρέπει να εντοπίσει και να καταστρέψει τρεις εχθρικές βάσεις στο χάρτη. Για να καταστραφεί μία βάση, οι ομάδες πρέπει να καταστρέψουν τις εγκαταστάσεις των βάσεων με βαρέα όπλα (π.χ. μπαζούκας, εκρηκτικά, αεροπορικές επιδρομές, τανκς κ.λπ.) και να καταστρέψουν τις περιμετρικές άμυνες. Όταν οι άμυνες πέσουν, το πεζικό πρέπει να εισβάλει στην βάση και να τοποθετήσει εκρηκτικά.

Όταν τα εκρηκτικά εκραγούν, η βάση θα έχει καταστραφεί και ο εχθρός χάνει τη χρήση της βάσης αυτής. Η κάθε ομάδα πρέπει να αμυνθεί επιθέσεων κατά της βάσης της καθώς επιτίθεται σε εχθρικές βάσεις. Η άμυνα υπέρ πεζικάριων μπορεί να εξουδετερώσει τα εκρηκτικά που έχουν τοποθετηθεί στη βάση τους.

Οι χάρτες του multiplayer είναι πολύ μεγαλύτεροι σε σχέση με αυτούς του COD, και είναι πολύ καλοσχεδιασμένοι τόσο για μάχες με οχήματα όσο και για μάχες πεζικού.

Όπως καταλάβατε από τις περιγραφές των modes, τώρα οι μάχες δεν περιορίζονται σε μάχες πεζικάριων όπως στο COD, αλλά γίνεται και χρήση οχημάτων παντός τύπου. Κάτι άλλο που διαφέρει στο UO είναι ότι έμφαση έχει δοθεί στα team objectives αντί στα kills, κάτι που είναι πολύ ωραίο και δίνει νέα πνοή στο COD.

Η μεγαλύτερη βελτίωση στο multiplayer του UO είναι η ύπαρξη του Ranking System.  Κάθε παίκτης έχει από πάνω του ένα σύμβολο του rank του, το οποίο μηδενίζεται κάθε φορά που αρχίζει καινούργιο match. Όσο βοηθάτε την ομάδα σας στο παιχνίδι, τόσο ανεβαίνετε σε rank και αυτό σημαίνει ότι ξεκλειδώνετε κάποια bonuses, όπως έξτρα χειροβομβίδες ή σε ανώτερα rank levels, κερδίζετε τα κιάλια με τα οποία μπορείτε να διατάζετε αεροπορικούς βομβαρδισμούς.

Η ύπαρξη του ranking system είναι πολύ σημαντική γιατί αλλάζει τον τρόπο παιξίματος. Αντί να παίζετε ως lone wolf, το παιχνίδι σας ανταμείβει όταν βοηθάτε την ομάδα σας και αυτό βοηθάει πολύ την συνεργασία και όχι την ατομικότητα. Αυτό το στοιχείο μιμήθηκαν και οι σειρές Modern Warfare και Black Ops, και έκαναν την επιτυχία που έκαναν στο multiplayer.

Ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει βελτίωση είναι ότι όταν οι ομάδες είναι σε ανισορροπία, δηλαδή υπάρχουν για παράδειγμα 5 συμμαχικοί παίκτες και 2 παίκτες του άξονα, το παιχνίδι, στο επόμενο re-spawn, κάνει το λεγόμενο auto-balance, που σημαίνει ότι φέρνει στα ίσια τις δύο αντίπαλες ομάδες, έτσι ώστε να μην υπάρχει αίσθηση ανισορροπίας και αδικίας.

Τέλος, υπάρχει η κλασική και αγαπημένη Killcam, της οποίας όμως έχει μειωθεί αρκετά ο χρόνος προβολής της, πράγμα που έχει γίνει για να είναι πιο γρήγορη η δράση, αλλά μπορεί να δυσαρεστήσει αρκετούς παίκτες.

Συμπεράσματα

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος. Τι είδους εμπειρίες θα αποκομίσετε παίζοντας το Call Of Duty: United Offensive? Το UO είναι ένα καθαρόαιμο FPS, γεμάτο τρομερή ένταση, αδρεναλίνη που χτυπάει κόκκινο και πολύ βελτιωμένο σε σχέση με το COD.

Η πιο ωραία πινελιά του παιχνιδιού είναι τα πολύ όμορφα γράμματα που διαβάζετε πριν την έναρξη κάθε Σοβιετικής αποστολής, που δείχνουν τον έντονο συναισθηματισμό των στρατιωτών, το πόσο τους λείπει η θηλυκή παρουσία, αλλά και το πραγματικό, φρικτό πρόσωπο του πολέμου. Απλώς διαβάστε τα με προσοχή και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Είναι η πιο ρεαλιστική (χωρίς να είναι ωμή) πολεμική εμπειρία και σίγουρα δεν αποτελεί ένα φιλοπόλεμο παιχνίδι. Αφού θα καταλάβετε παίζοντάς το και διαβάζοντας τα κείμενά του ότι κανείς σε αυτόν τον πόλεμο δεν χαιρόταν για αυτά που ζούσε και όλοι ανεξαρτήτως φυλής και πατρίδας ήλπιζαν να τελειώσει το συντομότερο.

Αν και το παιχνίδι έχει κάποια αρνητικά στοιχεία (απροσεξίας κυρίως), αποτελεί έναν εξαιρετικό τίτλο που οι λάτρεις του COD πρέπει πάση θυσία να αποκτήσουν μιας και στέκεται αντάξια πλάι στον προκάτοχό του αν δεν τον ξεπερνά. Το σίγουρο είναι ότι η Gray Matter, δούλεψε σκληρά για  το συγκεκριμένο παιχνίδι και αυτό απέφερε καρπούς. Ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα δημιουργίας.

Ένα μεγάλο ατού του παιχνιδιού είναι ότι έχει καλύτερη συμβατότητα με τα Windows vista/7, αφού βέβαια έχετε επιλέξει τη λειτουργία συμβατότητας με τα Windows XP. Εάν μπείτε στον κόπο να ενεργοποιήσετε την λειτουργία συμβατότητας, θα τρέξει άψογα στο καινούργιο σας σύστημα.

Τέλος πρέπει να σημειώσω ότι έπαιξα το παιχνίδι στην τελευταία του έκδοση, η οποία περιλαμβανόταν στο πακέτο αγοράς.

Καλή σας διασκέδαση!

Θετικά

·         Η παρουσίαση των Σοβιετικών αποστολών

·         Εξαιρετικά γραφικά

·         Highlights – Debriefing

·         Προσθήκη καιρικών συνθηκών

·         Ανανεωμένο και μεγάλο οπλοστάσιο

·         Sprint

·         Πιο ενδιαφέροντα objectives

·         Δυνατότητα χρήσης πολλών οχημάτων

·         Multiplayer με σημαντικές βελτιώσεις – προσθήκες

·         Αντιπολεμικό ύφος

·         Αδρεναλίνη που χτυπάει κόκκινο

Αρνητικά

·         Σοβαρό πρόβλημα με το frame rate

·         Ήχος χωρίς καμία βελτίωση

·         Πολύ αργό reload σε καινούργια όπλα

·         Αυξημένη δυσκολία σε ορισμένα σημεία

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 9,2/10